අතීතයේ මෙලන්කොලික දරු නැළවිල්ල...

අප මවට මුලින්ම භාෂාව හරහා සම්බන්ද වන්නේ අයගේ කටහඬ ඔස්සේය. එය අපගේ මුල්ම මෙලන්කොලික අත්දැකීමයි. එම උණුසුමේ අත්දැකීමට ලොල් වීම යනු මවගෙන් කැඩී සංස්කෘතියට ඇද වැටීමට දක්වන විරෝධයයි. ජාතියක් ලෙස අප ඒ දරු  නැලවිල්ලට සහ එම හඬට තවත් ආශා කෙරේනම් අප තවදුරටත් කප්පාදු විරෝධී මෙලන්කොලික ජාතියකි ... ප්‍රකෘතිය බෙදා ගෙන බෙදා ගෙන ගියවිට අවසානයට නොබෙදිය හැකි යමක් ප්‍රාථමික සමාජයකට ශේෂ වේ. ඒ උත්කෘෂ්ට දෙය නම් ෆැල්ලසයයි. අප දැන් නටන්නේ ඒ වටා ගිනිමැලයක් ගසා පැල් කවි කියමින්ය.  රැහේ නායකයා අප්පච්චී සතුටින් අප නටන අයුරු  බලා සිටී. කප්පාදුවට අකමැති ස්ත්‍රී අභිනයක් සමස්ථ ක්‍රියාව පුරාම දක්නට ඇත. හේතුවේ ආගමනයට ඔවුන් විරුද්ධ ඒ නිසාය. ඒ වෙනුවට දිගටම දරු නැළවිල්ල තුළ නිමග්න වීමට ආශා කරමු (මිට ටික කලකට පෙර ජනප්‍රිය වූ 'අම්මා' නම් බණ කැසට් එකේ ගායනා ශෛලිය  සිහිපත් කරන්න. පොඩ්ඩක් බිව්ව ගමන් සිංහල සමාජයේ අය මුමුනන්න ගන්නේ කපුගේ 'උලලේනෝ', 'දම් පාටින් ලා සඳ' වගේ දුක මිශ්‍රවූ ගීත).

එම නැළවිලි හඬට තව තවත් අප සවන් දීමට කැමති වේ නම්  අපට කවදා 'නුතන' විය හැකිද? 

බටහිර ආත්මය එම මවගේ හඬින් ඛණ්ඩනය වෙයි. ඒ වෙනුවට නාගරික 'අතෘප්තියේ හඬ' තුල ම ඉදිරියට යයි.   

රන්ජන් නම් වූ 'උත්කෘෂ්ඨ වස්තුව'

අමාත්‍ය රන්ජන් රාමනායක මහතා නැවතත් රාජ්‍ය නිලධාරීන් යැයි කියනු ලබන පිරිසක් සමග ගැටුමක් ඇතිකරගෙන. සාමාන්‍යයෙන් යහපාලන ආණ්ඩුවේ ශරීර දේශපාලනයේ යෙදෙන දෙදෙනාගෙන් කෙනෙක් තමයි රන්ජන් නියෝජ්‍ය ඇමති. අනෙත් කෙනා පාලිත තෙවරප්පෙරුම. එක්කෙනෙක් නැත්නම් අනෙකා හැටියට මේ දෙදෙනා මාධ්‍ය වල පුවත් මවනවා.  මිනිස්සුත් මේ දෙදෙනාව අල්ලගෙන තමන්ගේ ප්‍රශ්න ඉස්සරහ ට ගේන්න ආසයි. මොකද ප්‍රශ්නේ විසදුනේ නැතත් 'මොනවා හරි දෙයක්' විය හැකි නිසා (anything can happen). මේ 'මොනවා හරි කියන දෙයට' ඕනිම ආපතික දෙයක් (anything contingent) ඔට්ටුයි. ප්‍රශ්නේ විසදන්න බැරි වුනත් අඩු ගන්නේ බල්ටියක් හරි ගහල මිනිස්සුන්ට ආතල් එකක් මේ දෙන්නා දෙනවා. දේශපාලන විචාරකයෝ එතරම් අවධානයක් නොදුන්නත් මේ දෙදෙනා අඩු තරමින් මිනිස්සුන්ට කන්න තිබුණ වී ටිකට කෙලිය දේශපාලුවන්ට වඩා ගෞරවනීයයි කියල හිතෙනවා. හැමෝම කියන විදියට ගත්තහම සාමාන්‍ය මිනිස්සු මේ දෙදෙනාට කැමතියි. මිනිස්සු තමන්ගේ ප්‍රශ්න කියන්න ඇත්තට ම කතා කරන්නේ බුර්ෂුවා පඩංගු මියගිය දේශපාලඥයින්ට නොවීම තුල ම අඩුම තරමින් තමන්ගේ ප්‍රශ්නය ට අවශ්‍ය අවධානය (attention) ලබා ගැනීමටවත් ඔවුන්ට රන්ජන් ලා, පාලිත ල අවශ්‍ය කරනවා.  මිනිස්සුන්ගේ අවධානය යොමු කර ගැනීමට සමත් වීම රැඩිකල් ජීව දේශපාලනයේ (radical bio-politics) අත්‍යවශ්‍ය ලක්ෂණයක්. මොකද රන්ජන්ගේ මාමා කෙනෙකු වූ විජය කුමාරනතුංග ලංකාවේ රැඩිකල් වමේ දේශපාලනයට දුන්නේ තම ශරීරය. රිදී තිරයේ පමණක් නොවෙයි තමන්ට පන්ති ලක්ෂණ වලින් ලංවෙන්න බැරි බණ්ඩාරනායක පවුලේ දියණිකගේ අවධානය දිනා ගන්න, ද්‍රවිඩ දේශපාලන පක්ෂවල අවදානය සහ විශ්වාසය  දිනා ගන්න, නව වමක් පිළිබද බලාපොරොත්තු ගොඩ නගන්න, එනිසා ම ජ. වි. පෙ. ඉරිසියාව ට පාත්‍ර වීමටත් බලපෑවේ ඉහත ආකර්ශනීය ජීව දේශපාලනය මයි.  ඔහුගේ ශරීරය ලංකාව ඉල්ලා සිටිය මොහොතක් ඒක. ඔහු ඒක නිර්ලෝභීව දුන්නා. මොකද විජය දැනගෙන හිටියා එහෙම නැතුව ආපතික දේවල් කරන්න බැහැ කියල සහ යම් 'ඓතිහාසික හිරවිමකින්' (විශේෂයෙන් ජාතිවාදය දෙසට ඇදී ගිය වමේ) ගොඩ එන්න බැහැ කියල... ඒ අර්ථයෙන් විජය කියන්නේ අසුව දශකයේ රැඩිකල් වමේ උත්කෘෂ්ට වස්තුව (sublime object of 80's radical left) විය හැකි නේද?  
  
මේ හැම දෙනාගේම ජීව දේශපාලනයේ ලස්සන තුල ම තියෙන දෙයක් තමයි එම ආකර්ශනීය බව දරා සිටින ලද නැත්නම් නඩත්තු කරන ලද අඳුරු අශ්ශීල පෞද්ගලික අන්තර්ගතයක් (obscene private content) තියෙනවා කියන එක. විජය දිහා බලපුවම, එතකොට ඔහුගේ සිනමා ජීවිතය ගැන නිරීක්ෂණය කලොත් ඒක හොඳින් පෙනෙන්න තිබුන. එතකොට අර මම කියන උත්කෘෂ්ට බව කාන්ටියානු ලස්සන සමඟ ගමන් ගන්නවාද කියන ප්‍රශ්නය දැන් මතුවෙන්න පුළුවන්. වෙනත් විදියකට කිව්වොත් ශරීරයට දෙන අප්‍රමාණ වේදනාව තුළන් පමණක් ජනතාව ට තම ශරීරය හරහා ප්‍රකාශ වීමට ඉඩ ලබා දෙන පාලිත වගේ චරිත 'කාන්ටියානු යහපතෙ හි උත්කෘෂ්ට සංකේත' (Kantian symbols of sublime Good) නොවෙයි.  එසේනම් මේ වර්ගීකරණ අපිට වෙන්කර ගන්න වෙන්නේ කොහොමද? ජිජැක් The Sublime Object of Ideology ග්‍රන්ථයේ සඳහන් කරන විදියට ගත්තම උත්කෘෂ්ට වස්තුව විසින් පරිකල්පනය සහ වේදනාව යන දෙකම එකවිට දරා සිටිනවා. ඒ අර්ථයෙන් විජය, රන්ජන් සහ විශේෂයෙන් පාලිත මෙම වේදනා වර්ගීකරණයට අයිති වෙනවා. චේ කියන්නේ මෙයට හොඳම උදාහරණයක්. බොහෝ වමේ නායකයින් පවා ගෝලීය වශයෙන් මේ කුලකයට අයිති වෙනවා (ඒකයි ලංකාවේ වම්මු එකම කමිසය ජිවිත කාලය පුරාම අඳින්නේ). ඉතින් මේ උත්කෘෂ්ට වස්තුව කාන්ටියානු ආකාරයකට ඛණ්ඩනය වෙද්දී තව දුරටත් මේක මේ ඉහත ජීව දේශපාලනයෙන් වෙනස් වෙන්වා. ඒ තමයි එතනට පරිකල්පනය එන එක. ඒ අනුව මෙම දෙවන කුලකය අයත් වෙන්නේ වේදනාවේ පරිකල්පනය කියන වර්ගීකරණයට. අනන්ත වූ වේදනාව තුලින් තමයි ආත්මය උත්කෘෂ්ට වෙන්නේ කියන එක අපිට කියල දුන්නේ යේසුස් වහන්සේ වගේම දුෂ්කර ක්‍රියා කරපු බුදුන් වහන්සේ. ඒ වගේම මට සමීප උදාහරනයක් තුළින් පෙන්නුවොත් ගොඩක් අමාරුවෙන් අදත් සමාජය දැනුවත් කරන්න අප්‍රමාණ වෙහෙසක් ගන්නා දීප්ති සහෝදරයා. මේ කියන්නේ විජේවීර සහෝදරයා වගේ අය අමතක කරනවා කියන එක නෙවෙයි. නමුත් දීප්ති වගේ කෙනෙක්ගේ කැපකිරීම සහ මහන්සිය තේරුම් ගත යුත්තේ වෙනම උත්කෘෂ්ට තලයක. මන්ද ලංකාවේ දීප්ති විතරයි වේදනාව සහ පරිකල්පනය එකට විදපු (හෝ විදවපු) එකම එක්කෙනා. මෙම වේදනාවට යමක් තේරුම් ගැනීම සහ කියාදීම යන දෙකම අයිතියි.  තව ආසියානු චරිතයක් තියෙනවා මෙම බුද්ධ වේදනා ආකෘතියට සමීප. ඒ තමයි මහත්මා ගාන්ධි. ඔවුන් කෙලින්ම වේදනාව ට ශරීරය නිර්ලෝභීව ලබා දුන්නා. ඒ විතරක් නෙවෙයි වේදනාවෙන් එලියට එන හැටිත් එම චරිත අනෙක් අයට කියල දුන්න (අර මුලින් කියන රන්ජන් විජය වගේ අයට සාපේක්ෂව). සත්‍ය උත්කෘෂ්ට බව කියන්නේ එම අමාරු 'කොගිටෝ' සහ 'ලිබිඩෝ' කාර්යයන් දෙකම ඉටු කරන එකට... ලෙනින් සහ මාවෝ අයිති වෙන්නේ මේ කොටසට. ඒකයි අපි කියන්නේ විමුක්ති දේශපාලනය ලේසි නෑ කියල... 

මේ අනුව වේදනාව ස්ථාන ගත වෙන්නේ ෆ්‍රොයිඩියානු තෘප්ත මුලධර්මයට ඔබ්බෙන්. ඒ කියන්නේ නායකත්වයේ විෂය වේදනාවෙන්ම සතුට ලබනවා කියන එක. ඒකයි මැන්ඩෙලා වගේ නායකයෝ හිරේ ගියා කියල අඬන්නේ නැත්තේ. ලැකානියානු අර්ථයෙන් මිනිසා වේදනාව ට ගැඹුරින් ආශා කරනවා. එයට එක් හේතුවක් ලෙස ආශාව හරහා මිනිසා නිර්මාණය වීම නම් කරුණේදී වේදනාව මිනිස් විෂයට කරන බලපෑම දක්වන්න පුළුවන්. උදාහරණ ලෙස බුදුන් වහන්සේ නම් ආත්මය නිර්මාණය වන්නේ ම සාරා සංඛ කල්ප ලක්ෂයක් පෙරුම් පිරීම සහ එම පෙරුම් පිරිම තුළ පාරමිතා වෙනුවෙන් ඇස්, ඉස්, මස්, ලේ දන්දීම යන වේදනා අභිනයන් ඔස්සේ. බුදුන් වහන්සේ දුකින් මිදීම් අප වෙනුවෙන් දේශනා කලත් ඇත්ත වශයෙන් මිනිස් ආත්මය නිර්මාණය වන්නේ වේදනාව හරහා වීම බුදුදහමේ විරුද්ධාභාෂයක්. අපි බුදුන් වඳින කොටම; යේසුස් වහන්සේ අබියස සිටින විට ම හිතට එන දෙයක් තමයි ඒ අය විදපු වේදනාව. අපි ඒ අය ඉදිරියේ දන නමන්නේ ඒ වේදනාව වෙනුවෙන් කරන වන්දියක් හැටියට.  බුදුන් වහන්සේ ගේ 'බුද්ධ අවබෝධය' (මානසික) පිණිස එතුමා ට කැපකරන්න වෙන්නේ ශරීරය, සහ එම කැපකිරීමට අමතරව බුද්ධ ශරීරය නිරාවරණය කරන අතිමහත්, අසංඛ්‍ය වේදනාව ('බෞද්ධ ප්‍රමෝදයේ අතිරික්තය' කියලත් කියන්න පුළුවන් ). වෙනත් ප්‍රපංචයක උදාහණයක් ගෙනාවොත් රොක් සංගීතය තුළ ඉන්න අය වුනත් විවිධ මත්ද්‍රව්‍ය ඔස්සේ ආත්මගත කරගන්න හදන්නේ ශිෂ්ටාචාරය සතු මේ වේදනා අභිනය (gesture of pain) නේද? රන්ජන් ට එච්චර තේරුනේ නැති වුනත් මම අහන්නේ විමුක්ති දේශපාලනය තුළ ඉන්න කෙනෙකුටත් මේ වගේ වේදනා දුරක් යන්න වෙනවා නේද කියන එක. එවිට නේද අර 'උත්කෘෂ්ට වස්තුව' බිහිවෙන්නේ? ඉතින් රන්ජන් මේක පහසු නෑ නේද මල පැනල ප්‍රාදේශීය ලේකම්ට බනිනවා වගේ? උදේ නැගිටලා බලද්දී පැවති ලෝකයටත් වඩා නරක ලෝකයක් නේද තියෙන්නේ රන්ජන්?

කොහොම වුනත් රන්ජන් කරන වැඩේ විජයටත් වඩා දෘෂ්ටිවාදී කියලයි මම කියන්නේ. මොකද යහපාලනයේ ඇත්ත අපොහොසත් බව මොවුන් දෙදෙනා (රන්ජන් පාලිත යුගලය)  යම් දුරකට අපට අමතක කරනවා. මොනව වුනත් බලන්න රන්ජන් වගේ කෙනෙක් තාම ෆයිට් එකක් දෙනවනේ මේක හරි පාරේ යවන්න. හොරු අල්ලන්න. දුෂිතයෝ එලවන්න. මින්ස්සුන්ගේ ප්‍රශ්න වලට මොනවා වුනත් ඒ අය ඇවිල්ල පෙනී සිටිනවනේ කියන එක.  රන්ජන් සහ පාලිත කරන්නේ ජනතා ඉල්ලීම (mass demand) කියන එකට තම ශරීරය හරහා 'ඔන්න ඔහේ' යන්න දීල දාන එක. බැලු බැල්මට රැඩිකල් වගේ තමයි පෙන්නේ. නමුත් සමස්තය තියෙන්නේ දෘෂ්ටිමය බවක් ඇතුලේ. ඔහු නොකරන දෙය තමයි මිනිසා වෙනස් කරන්න උත්සහ කරන එක. ඉහත කිවූ වේදනාවේ පරිකල්පනය දෙසට යොමු නොවෙන එක. යම් සාර්වත්‍රික අරමුණකට යන්න මිනිසා පෙළ නොගස්සන එක. මනෝරාජිකයක් (utopia) අත්පත් කරගන්න මිනිසුන්ට කියල නොදෙන එක. කල් යල් බලන්න උගන්වන්නේ නැති එක. කුසීත එකතැන පල්වෙන රජයේ සේවකයෝ එක්ක හැප්පෙන එක හොඳ දෙයක් වුනත් ඒක රැඩිකල් වැඩක් නම් නෙවෙයි. නිකම් පාරේ පොලිස් කාරයෝ එක්ක හැප්පෙන ගෑණු වගේ කිසි දෙයක් එකෙන් වෙන්නේ නෑ. දෙන්නම නිස්සද්ද වෙලා නිකම් ඉන්නවා අන්තිමට. පරණ ක්‍රමය එහෙම ම තියෙනවා හෙට ඉර පායන කොටත්.  නමුත් රන්ජන් ඔයාගේ මාමා කරන්න හැදුවේ ඊට ටිකක් අමාරු වැඩක්. ඒ කියන්නේ ක්‍රමය වෙනස් කරන උත්සාහයක් ඔහුට තිබුණා ඒ ගැන මොන විවේචන තිබුණත්... උත්කෘෂ්ට වස්තුවක් හෛඩගරියානු අර්ථයකින් නිපදවන්න නම් ජිජැක් කියන විදියට රන්ජන් කල යුත්තේ විජය කරපු දේ තියෙන සීමාවන් හඳුනාගෙන, එහි නොහැකියාව හඳුනාගෙන ඔහු කරපු ක්‍රියාවම සාර්ථකත්වයේ දිශාවට නැවත යොමුකරන එක. ලෙනින්ව නැවත පුනර්වාචි කරන එක (repeating Lenin). පරාජයේ සාර්ථකත්වය (success in failure) දකින කෙනා තමයි රන්ජන් ඇත්ත උත්කෘෂ්ට නායකයා වෙන්නේ. ඉහත The Sublime Object of Ideology කියන ජනප්‍රිය පොතේ 43 පිටුවේ ජිජැක් කියනවා එවන් නායකයෙන් දකිනවා 'පරිකල්පනයේ තිබෙන වේදනාත්මක අසාර්ථක බව' (painful failure in imagination) කියල. තමන් කරන්න පරිකල්පනය කරපු දෙයකට කෙළ වුනාම තියෙන සාර්වත්‍රික වේදනාව දන්නේ සහ දරාගත හැක්කේ ඇත්ත නායකයින්ට විතරයි. පටන් ගන්න රන්ජන් පුලුවන්නම් ඒ අමාරු වැඩේ!

මතකද රන්ජන් විජය තමන්ගේ දේශපාලන ජිවිතේ අන්තිම යුගයේ ඉල්ලා සිටියේ මේ වගේ දෙයක්, 

"දඟගෙයි දඬුවම් සියුමැළි වැඩිනම් අලුගෝසුවනේ එල්ලාපන්" 

     

යල් පැනගිය වම ට ඇය ව අවදි කල හැකිද?

යහපාලන රජය ගෙදර යා යුතුයැයි කියමින් මහනුවර නගරයේ දළදා මාලිගාව අසල මාරාන්තික උපවාස කල සිල් මාතාව මේ වනවිට රෝහල් ගතකර ඇත. එම මෑණියන්ම පවසන පරිදි 'වසර ගණනාවකට පසු ගල් ගුහාවෙන්' ඇය පිබිදී ඇත්තේ කුමකටද? (යාවක්කාලින කළ එම ප්‍රවෘතිය සඳහා පිවිසෙන්න හිරු නිව්ස් වීඩියෝව සහ මහනුවර නගරයේ උපවාස කල සිල්මාතාව ලංකාදීප සටහන). එම මෑණියන් එළියට එන්නේ අන් කිසිවකට නොව අත්තනෝමතික පාලන (despotic regime) ව්‍යුහයක් පෙරළා දමා අසාර්ථක වුවද විකල්ප පාලනයක් බලාපොරොත්තු වූ ප්‍රජාත්‍රන්වාදය තවමත් ගරුකරන මිනිසුන් පිරිසකගේ බලාපොරොත්තුව ට එරෙහිවය. සාර්වත්‍රික බලාපොරොත්තුවකට එරෙහිවය. මෙම සිද්ධිය සම්භන්දයෙන් විශාල මාධ්‍ය අවධානයක් යොමු නොවුනත් එම සිද්ධියෙන් ඉස්මතු වුන දේශපාලනයේ මනෝවිශ්ලේෂී මානයක් අතහැර දැමිය යුතු නොවේ යැයි සිතන බැවින් මෙම සටහන ලිවීමට සිත්විය. මන්ද අප අමතක කරන, අතපසු කරන, නොසලකා හරින සෑම දෙයක්ම ජාතිවාදීන් විසින් අවශෝෂණය කරගැනීමට නියමිත මොහොතක අප ජිවත් වන බව මොහොතකටවත් අප අමතක කල යුතු නැත. ඒ නිසා මේ අවධානම්කාරී මොහොත යනු දේශපාලන පක්ෂ google sex වල සිට LGBTදක්වා සෑම දෙයක් ගැන ම අවධානයෙන් සිටිය යුතු අවස්ථාවක් ලෙස නම්කළ හැක. අනෙකා කලයුත්තේ කුමක්දැයි භාෂාව ට නොනඟා ව්‍යාජ 'ඇන්ටිගනී' වීම ට දතකන ඇයගෙන් මෙන්ම සමස්ත ලාංකික ස්ත්‍රිත්වයෙන් ඇසිය යුත්තේ මෙවැනි පැනයකි. ලක්ෂ ගණන් මිනිසුන් මහපාරේ මියයන විට, බෙලි කපා පාලම් උඩ තබනවිට, මළමිනී මහවැලි ගඟට දමන විට, මිනිසුන් මරා කිරිබත් කනවිට, කිසිවක් නොකළ ඇය එකවරම දේශපාලනික වූ; ඇයව අවදිකළ; මේ 'මනරම් මොහොත' කුමක්ද? කුමක්ද ඒ ආශාවේ උත්කෘෂ්ට මොහොත?

සිදුවෙමින් පවතින දේ අනුව මෙවැන්නක් නිරීක්ෂණය කල හැක. එනම් යථෙහි ආපසු පැමිණීම (return in the Real) ලෙස ජිජැක් අර්ථ කතනය කරන දෙය අපට මුණගැසෙමින් තිබෙන බවයි.  මෙහෙණින් වහන්සේ ගේ 'ගල් ගුහාවෙන් එලියට පැමිණීම' වනාහි රූපකයක් ලෙස ගත්විට 'අඳුර එළියට පැමිණීම' (ආලෝකය අතුරුදහන් වීම) ලෙස අර්ථ ගැන්විය හැකිය. එයින් හැඟවෙන්නේ අඳුර විසින් (නුතන පුනරුද විරෝධය විසින්) මිනිස් සමාජය නැවත ගිලගනිමින් පැවතීමයි. ප්‍රබුද්ධ බවේ පරාජය සමඟ අප නැවත අඳුරට පෙම් බැඳීමට පටන් ගෙන ඇත. එම තත්වය තුල ලාංකික ස්ත්‍රිය තම ගැඹුරු විෂාදයෙන් අවතාරම ය ලෙස එලියට ඒමට වලිකන මොහොත ලෙස අපට මේ 'පශ්චාත්- රාජපක්ෂ' සන්ධර්භය නම්කළ හැක. ඇය පොළඹවා ලිය හැකි අතීත පියාගේ පුරුෂ ශරීරය (කළු රැවුල සහිත වැදි රජුගේ රූපකය) ඇය තවමත් සොයමින් සිටියි. මන්ද බුර්ෂුවා නිෂ්ක්‍රීය චරිත වල ඇති මියගිය බව ට ඇය වෛර කරන බැවිණි (චැටර්ලි ආර්යාවගේ පෙම්වතා සිහිකරන්න). යහපාලන යුගය තුළ එවන් මියගිය පිරිමි ආත්ම පැටව් ගසා ඇත. මතුපිට සංකේතිය බවෙන් ඇයට වැඩක් නැත (අවාසනාවට මතුපිටවත් එහෙම එකක් නැත). විමුක්ති දේශපාලන පක්ෂ විසින්ද එවන් සක්‍රිය, පොළඹවන සුළු ශරීර ඉදිරියට ගන්නේ නැති බැවින් සමස්ත නුතන දේශපාලන දේහය ම මියගොස් ඇත (ලොව පුරා ඉදිරියට එන්නේ ඩොනල්ඩ් ට්‍රුම්ප් මාදිලියේ පිරිමින්ය). එනයින් ශේෂව ඇත්තේ ආකර්ශනීය ජාතිවාදය පමණි. මාධ්‍ය විසින් දිනපතා පෙන්වන ඉතිහාසයේ රාජපක්ෂ රූපය අබියස 'තමන්ට දේශපාලනය තුළ මඟ හැරුණේ කුමක්ද?' යන ප්‍රශ්නය ලංකාවේ වම්මු නොඅසන්නේ ඇයි?     

ලාංකික කොගිටෝවේ මෙලන්කොලික අපගමනය අන්තවාදී විපරීත බවක් දක්වා වර්දනය විය හැකි බවට අගනා උදාහරණයක් ඉහත සිල් මාතාව විසින් සපයයි. මරණය දක්වා ගමන් කිරීමට තීරණය කර ඇති මෙම මෙහෙණින් වහන්සේ ඉල්ලා සිටින්නේ කුමක්ද? එය එතුමිය විසින් ලියා ඇති පෝස්ටරය තුළ පැහැදිලි නොකරන ආසියාතික අතාර්කික බවයි. තමා අසල ඇති ලියා ඇති පෝස්ටරයට අනුව යහපාලන රජය ගෙදර යා යුතුය. ඇය එසේ ඉල්ලන්නේ ඇයි යන්න පැහැදිලි නොකරයි. භාෂාවට නොනගා ඇති අයගේ ඉල්ලීම තුල ඇත්තේ ද්‍රව්‍යයේ අක්‍රිය බව නම් මෙලන්කොලියාව ට නැවත යෑමේ ආශාවයි. එම අක්‍රිය බව සහ මියගිය පීතෘත්වය (dead father) මැනවින් මුණ ගැසෙන්නේ පරාජය වූ රාජපක්ෂ රෙජීමය තුල ය. ඇයව පිබිදෙන්නේ එම පියා නොමැති මෙලන්කොලික ගුප්ත විෂාදය තුලයි (feminine depression යනුවෙන් ජිජැක් හඳුනාගන්නා  රෝග ලක්ෂණය). සියලු ලාංකික ස්ත්‍රීන් හවස හයෙන් පසුව සිටින්නේ විශාදී ටෙලි මාලා තුලය. ඇයව ජිවත් කරන්නේ එම ගුප්ත ටෙලි නාට්‍ය විසින් ය (අනෙක් ගැහැණු ඉන්නේ එක්කෝ දේවාලවල ය නැත්නම් facebook එකේය). ඉහත සිල් මාතාවට පවා බොහෝ විට අවශ්‍ය වී ඇත්තේ ලංකාවේ බොහෝ ස්ත්‍රීන් ආශා කරන මහින්ද නම් අත්තනෝමතිකත්වයේ පුද්ගල ආත්ම මුල්කත්වයේ යුගයයි. අතාර්කික බවේ යුගයයි. අප්‍රබුද්ධ බවේ යුගයයි. ඒ සඳහා මියයෑම ඇයට සුළු දෙයක්ය. ලැකානියානු මරණ ආශය (death drive) තුල සත්‍ය ලෙස ඇත්තේ අමරණිය (eternal life) වීමට ඇති කැමැත්තයි.  නමුත් ඒ සඳහා ඇයට ඇති බාධාව නම් සාර්වත්‍රික ක්‍රියාවක් නැති වීමයි. අමරණීයත්වය අරමුණු කරන ඕනෑම අයෙක් සාර්වත්‍රික අරමුණක් සමග ගැටගැසිය යුතුය. මා සිතන හැටියට ඇයට නැත්තේද එයමය...  ඉන්දියාවේ අනන්ත වූ දුගී දරුවන්ට උදව් කරමින් තෙරේසා මවතුමිය බාහිර ලෝකය තුල විමුක්තිය සහ අමරණීයත්වය සොයන විට මෙම නිර්නාමික මෙහෙණිය සොයන්නේ කුමක්ද?

තම ප්‍රශ්නය භාෂා විශ්වය (linguistic universe) තුල වර නොනැගීම තුල ඇය විසින් හේතු-ඵල සම්භන්දය අභියෝගයට ලක් කරනු ලබයි. මෙලන්කොලික ආත්මයකට හේතු ඵල සම්භන්දයෙන්  පලයක් නැත. එවැන්නෙකුට අවශ්‍ය වන්නේ පෙළඹ වීමයි; අභිනයක් ලෙස කිසිවෙක්ගේ මැදිහත්වීම මගින් එම විෂාදයෙන් ගලවා ගැනීමයි. වෙනත් වචනයකින් කිවහොත් ප්‍රභල 'ශුන්ගාර ශරීර දේශපාලනයකි' (erotic body politics). තවදුරටත් විග්‍රහ කලොත් පුරුෂ දේශපාලනයේ අධ්‍යාත්මික බව විසින් ඇය නැවත හේතු ඵල සම්බන්දය වෙත ගෙනගිය යුතුය (reinstate her in the proper order of casualty. කියවන්න ජිජැක් ගේ Metastases of Enjoyment හි 121 පිටුව). භාෂාව තුල නැති ඇයගේ ගැටලුව ඇත්තේ සංකේතනය සහ පුර්ව සංකේතනය අතර ය (between symbolic and pre-symbolic).  නැත්නම් නුතන පියා සහ පුර්ව නුතන පියා අතරය. මෙහිදී සියලු වම්මුන් ඇසිය යුතු සරල ප්‍රශ්නය නම් 'ලාංකික පිරිමියාට ඇයව, සදාකාලික මෙලන්කොලියාවේ ගිලි ඇති ඇයගේ හිස්ටරික ආත්මය, අවදිකළ නොහැකිද'? 'එය කල හැක්කේ මහින්ද ට පමණද'?  එසේ නැත්නම් ඇයව අවදි කල හැක්කේ පාරිභෝගික භාණ්ඩ වලට පමණද? එම ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු නැතිව ලාංකික වමට ඉදිරියට යා හැකිද ? ඒ සඳහා දැවැන්ත අධ්‍යනයක් කළ යුතු නොවේද?  එසේනම් එම රෝග ලක්ෂණය (ආසියාතික මෙලන්කොලියාව) හඳුනා ගැනීම ලාංකික මාවෝවාදී වමේ අත්‍යවශ්‍ය කොන්දේසියකි. 

ලැකාන් ගේ ජනප්‍රිය ආශා රූප සටහන මගින් කියවෙන පරිදි ස්ත්‍රිය සොයන්නේ කප්පාදු හැඟවූමකි. එය ඇය වෙත ගෙන එන්නේ පුර්ව පියා විසිනි. එවිට ඇය ඉතිහාසය නම් මහා අනේකත්වය සමග අධි-අනන්‍ය වේ (over-identify with the historical big Other).  එවිට ඇය කතා කිරීම නවත්වයි. ඉතිහාසය ට තමා හරහා කතා කිරීමට සලස්වයි (let history speak through her). ඇයගේ ශරීරය හරහා පණිවුඩය රැගෙන එන්නේ ඉතිහාසයයි.  එවිට අපට ඉතිහාසයේ පණිවුඩය ලෙස  කියවීමට වන්නේ පණිවුඩය නොව පණිවුඩය රැගෙන එන ඇයම ය (she as the embodiment of the message of the history). නිශ්ශබ්ද ඇය කියන්නේ මෙවැන්නකි 'මම කතා නොකරමි, එමනිසා මම වෙමි'. (කියවන්න Slavoj Zizek ගේ The Ticklish Subject හි 466 පිටුවේ සිට පොත අවසන් වනතුරු). ඇය සමඟ යහන්ගත වන දේශපාලන පිරිමි එය දන්නවාද? මෙය නොදන්නා පිරිමියාට සිදුකල හැකි එකම දෙය තමා ගන්නා ව්‍යාග්‍රා මාත්‍රාව වැඩිකිරීම පමණි.  පිරිමියා කොතරම් යහනේ සක්‍රිය වුවද ඇය විනෝද වන්නේ ඉතිහාසය තුළිනි. එහෙත් ආකර්ශනීය නායකයෙකු ට ඇය දේශපාලනය තුළ ට පෙළඹිය නොහැකි බවක් මින් අදහස් නොකෙරේ. ඉතිහාසය ම එය ට සාක්ෂි දරයි.   

අපි මේ සඳහා තවත් සංස්කෘතික උදාහරණයකට යමු. ඇයව (කුඩා දරුවෙක්) නිද්‍රාවෙන් අවදිකරන බොබ් මාලේ ගේ Three Little Birds (1977) ගීතය දෙස අවධානය යොමු කරන්න. මිලාන වී සිටින ඇය අවදි කිරීමට බොබ් මාලේ ගේ ශ්‍රුන්ගාර ශරීරය අවශ්‍ය කෙරේ. ලොව පුරා වීප්ලවිය තාරුණ්‍යයේ ජනප්‍රිය ගීතයක් වූ Three Little Birds ගීතය ඔස්සේ ඇය පුරුෂ ලෝකයට අවදි වෙයි. චේ ගේ ශ්‍රුන්ගාර ශරීරය හරහා ඇදීගිය ලතින් ඇමෙරිකානු අරගලය දෙසට දිශානත වූ බොබ් ගේ ගීතය ඇයව 'ජීවත්වීම' දෙසට පොළඹ වනු ලබයි (අදටත් එම ජනප්‍රිය රූප දෙක ලාංකික තාරුණ්‍යයේ වීරයින් ය). බොබ් මාලේ ගේ බහු-සංස්කෘතික භාවිතාව නැත්නම් 'රස්ටාකරණය' (object a නම් කිසිදා වෙනස් නොවන දෙය ) සමඟ එකග විය නොහැකි වුවද ඔහුගේ විශිෂ්ට ගීත තුළ ඇති පොළඹවන සුළු බව සහ ධනාත්මක බව අප අමතක කල යුතු නැත. නුවර නගරයේ මෙහෙණිය දෙස පිරිමින් ඔහේ බලා සිටියද බොබ් ගේ ගිටාර් වාදකයා ඇයගේ ගෙදර එලි පත්තටම යයි. තමා අබියස සිටගන්නා තමාව ඉල්ලා සිටිනා එම ආශා ශරීරය වෙත ඇය අවධානය යොමු කරයි (ගීතයේ නිරුපණය කරන්නේ පොත දෙස ඔහේ බලාගෙන සිටින කුඩා දරුවෙක් බැවින් ශ්‍රුන්ගාරය මදකට අමතක කරන්න). පිරිමියා විසින් පාවාදුන් තම අධ්‍යාත්මය විසින් ඔහුගේ ශරීරය ඇයගේ විෂාදය තුලට ගමන් කරවනු ලබයි. ඇයට අවශ්‍ය එම පාවාදීම සඳහා පිරිමියා සුදානම් ද යනුවෙන් දැනගැනීමටයි. එසේ සුදානම් නම් ඔහු ඇයට ආදරය කරයි. එවිට ඇය ඔහු වෙතට; ඔහුගේ දේශපාලනය වෙතට අවදිවෙයි. ඒ සඳහා පවත්නා සංකේතිය පිළිවෙල උල්ලංඝනය කිරීමට සිදුවේ. ඉතින් මක්වේද? මිනිස් නිදහස වෙනුවෙන් බොහෝ දේ කැපකිරීමට ඔබ අප සුදානම් නම්...   

ආශ්‍රිත ග්‍රන්ථ: 
Zizek, S. (1994). Metastases of Enjoyment. London & New York.  Verso.

Zizek, S. (1999). The Ticklish Subject: The Absent Centre of Political Ontology. London and New York, Verso.

යහපාලකයිනි, සමරිසි අයිතීන් සුරකිනු!

ලාංකිකයන් වශයෙන් අප ශිෂ්ඨ සම්පන්න ජාතියක් නැත්නම් ප්‍රබුද්ධ මනුෂ්‍යයින් පිරිසක් බව පෙන්වීමට නැවතත් අවස්තාවක් උදාවී ඇත. ඇත්ත වශයෙන් සිදුවිය යුත්තේ අවස්ථාව එලබීමට පෙරම එය විදහා දැක්වීමය. එතරම් මානසික පොහොසත් කමක් නැති අප බටහිර විසින් කවදා හෝ කූද්දන තෙක් බලා සිටිමු. එය පශ්චාත් යටත්විජිත වහල් මානසිකත්වයේ ගති ලක්ෂණයකි. සමලිංගික සම්භන්දතා දඩුවම් ලැබිය හැකි වරදක් නොවන බව හෝ ඒවා නිත්‍යානුකුල මනුෂ්‍ය සම්භන්දතා බවට පිළිගැනීමට බටහිර විසින් අපට මුල්‍ය ආධාර දීමේ කොන්දේසියක් ලෙස ඉදිරිපත් කර ඇත. විය යුත්තේ බටහිර ඔවුන් පෙන්වා දීමටත් කලින් අප 'දේවල් වල' ඇති මානුෂික බව ඒත්තු ගැනීමයි. ඒවා අපගේ නෛතික රාමුවට ඇතුලත් කර ගැනීමයි. නමුත් අපගේ දුප්පත්කම තුල සිදු කෙරෙන මුල්‍ය ආධාර සිඟා කෑම නිසා දැන් සිදුවෙමින් පවතින්නේ බටහිර විසින් අපගේ ආත්මීය ඌන සංවර්දනය අපට ම පෙන්වා දීමයි. එසේ වුවාට පසුව ද අන්ත ජාතිවාදයේ ගීලි සිටි පාටලී චම්පික නැමති කාලකන්ණි යහපාලන ඇමතිවරයකු ඇතුළු අන්ත පසුගාමී ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ නඩයක් එයට විරුද්ධ වී ඇත. පසුව පැවති  අදහස් දැක්වීමකදී යන්තම් හෝ වාමාංශික උරුමය බේරා දී ඇත්තේ වික්‍රමබාහු සහෝදරයා විසිනි.  අවම වශයෙන් ඔහුගේ ස්ථාවරය වට වංගු ගසන්නේ නැතිව පැහැදිලි ලෙස ප්‍රකාශ කර ඇත. මේ රටේ තවමත් ප්‍රබුද්ධ කොටස් වාමාංශික දේශපාලනය තුල සිටින බව ඔහුගේ අදහස් දැක්වීම මගින් අපට පෙනීයයි. ජාතිවාදය දෙස බලා අවස්තාවාදි වනවාට අමතරව ජ. වි. පෙ. ට මනුෂ්‍යත්වය ගැන මතයක් කවදාවත් තිබුනේ නැත. පෙරටුගාමින්ට වෙන වැඩ ඇත. අවසානයේ එම සටන් පාඨ පවා තමන්ගේ ඇඟේ තවරා ගන්නේ ඉරාජ් වැනි තක්කඩියන් ය. උසස්  ප්‍රබුද්ධ පාලනයක් වෙනුවෙන් යහපාලන ලොක්කන් හඬගෑවේ සමලිංගිකත්වය වැනි විකල්පීය මනෝ ලිංගික අවස්තා පාලනය කිරීමටද? අපේක්ෂා භංග එම සමාජ කොටස් ද ජාතිවාදය-අන්තවාදය  දෙසට තල්ලු කිරීමටද?

අමන බුර්ෂුවා පාලකයිනි, සියළු සමරිසි සහ පාර-ලිංගික සබදතා වහා පිලිගනිව්!

The Danish Girl (2015)  සමලිංගිකයින් මෙන්ම සංක්‍රාන්ති ලිංගිකත්වය සහිත වුවන්ද තම ආශාව හඹා යන්නේ විෂම ලිංගිකයින් සේමය. එකම වෙනස නම් ආශා වස්තුව යි (object desire). මේ සඳහා සම්භාව්‍ය උදාහරණය 2015 වසරේ තිරගත වූ The Danish Girl නම් සිනමා පටය විසින් සපයයි.   එහිදී ලිලි එලබේ (Lili Elbe) නම් මුල්ම ලිංගික වෙනස්කම් ක්‍රියාවට සායනික සහ ශල්‍යමය  (sex reassignment surgery) ලෙස මුහුණදුන් සංක්‍රාන්ති ලිංගිකයා කෙතරම් තම නව අනන්‍යතාවයට ආශා කරනවද යන්න මැනවින් විදහා දක්වයි. ඇය තම නව අනන්‍යතාව වැළඳ ගන්නේ මහත් භක්තියෙන් වන අතර එම භක්තිමත් බව වෙනුවෙන් ඇය මරණය දක්වාම ගමන් කරයි.  කිසිවිටක ඇය ඒ වෙනුවෙන් පසුබාන්නේ නැත. කිසිවෙක් වෙනුවෙන් පොරොත්තු වන්නේද නැත. ඒ අර්ථයෙන් එම ආදරය Romeo and Juliet ගෙන් වෙනස්  වන්නේ කෙසේද?  වික්‍රමබාහු සහෝදරයා මතු කරන මනුෂ්‍යත්වය පිළිබද කරුණ මෙතනදී ඉතා වැදගත් බව පෙනීයයි. ලාංකික සන්දර්භයකදී මනුෂ්‍යත්වය තුල එවන් තහනමක් ක්‍රියාත්මක නොකරන බව අප ලෝකයට පෙන්වා දිය යුතුය. අප ඩොනල්ඩ් ට්‍රුම්ප් මාදිලියේ ලිබරල්වාදීන් නොවන බව ලෝකයට ක්‍රියාවෙන් ඔප්පුකර පෙන්විය යුතුය. චම්පිකලා ට ඔලුව නොනැමිය යුතුය.