යහපාලනය: ඇත්තටම සිදුවන්නේ කුමක්ද?

යහපාලන ආණ්ඩුව පත්කිරීමට උරදුන් බොහෝ අයට බොහෝ බලාපොරොත්තු තිබුණි. ඒ බලාපොරොත්තු බොහෝ සෙයින් ආත්මාර්ථකාමී ඒවා නොවිය. බහුතරයක් බලාපොරොත්තු වුයේ යහපත් හෙට දවසකි. කුඩා පිරිසක් සාක්කු පුරවා ගැනීමට තැත් කලත් බහුතර පිරිසකගේ බලාපොරොත්තු යහපත් ඒවා විය. මහින්ද රාජපක්ෂ බලයට පැමිණියේ නරක (ආත්මාර්ථකාමී) බලාපොරොත්තු ඇතිවය. බලයට පැමිණි පසු ඔහු ඒවා ක්‍රියාවේ යෙදවිය. නමුත් යහපාලනවාදීන් පැමිණියේ හොද දේ කිරීම සඳහාය. නමුත් සිදුවුවේ ආපතික ලෙස ප්‍රතිවිරුද්ධ දෙයකි.  එසේ වන්නේ ඇයි යන්නට ඇති න්‍යායික පිළිතුර කවරේද? මෙම ගැටලුවට පිළිතුරු නැතිව කුමන දෙයක් කලත් පලක් වේද? සත්‍ය ම ගැටලුව නම් 'නරක අය පැමිණ නරක දේ කිරීම නොව හොඳ අය පැමිණ නරක දේ කිරීමය'. විසිවන සියවසේ සමාජවාදයට සිදුවුවේ මෙයයි.... 

ඇත්තටම පාලිත ට පිස්සුද?

නැවතත් පාලිත තෙවරප්පෙරුම නාටකය තවත් වටයකින් පටන් ගෙන ඇත. මෙවර එය පරිසර ප්‍රශනයක හැඩය ගනී. නැවතත් ඔහු තම 'ශරීරය' මැදිහත් කර ඇත. එතුලින් ඔහු දිනපතා පුවත් මවයි. කැපී පෙනෙයි. ප්‍රශ්නයේ ස්වබාවය කේවල නොවී ගෝලීය වන හෙයින් සිදුවන මගුලක් නැත. ඔහු පිස්සෙකු ලෙස නම්කිරීම පහසු වුවත් ඔහුගේ ශරීරය හරහා අපට පෙන්නුම් කරන්නේ නැවතත් සමස්ත ක්‍රමයේ නොහැකියාවයි. ගැටළු වලට විසදුම් නොමැති බවයි... 

ශරීර දේශපාලනය, විපරීත ජනමාධ්‍ය සහ නාවුක හමුදාපති

ලාංකික විමුක්ති අරගල වල මිනී කඳු දැක ඇති මා සාමාන්‍යයෙන් යුධ හමුදා හෝ ඔවුන්ගේ වීරත්වය ගැන කතා කිරීමට ආචාර ධාර්මිකව මැලි වෙමි. නමුත් වීරත්වය යන්න මා ප්‍රතික්ෂේප නොකරමි. අද දවසේ වඩාත්ම අවශ්‍ය ධෛර්ය සම්පන්න පිතෘ මුලිකත්වයක් බවත් ඉඳුරා පිලිගනිමි.  පවත්නා හිස් බව (void) විණිවිද යෑම සඳහා එම නිර්භීත බව අවශ්‍ය වේ. මිනිසුන්ගේ අපේක්ෂා භංගත්වය (angst) කෝපයක් (anger) බවටත් එම කේන්තිය ප්‍රචණ්ඩත්වයක් (riot) බවටත් පත්වීමට වැඩි කාලයක් ගත වන්නේ නැති බව සෑම අයෙක්ම වටහා ගත යුතුය. බ්‍රිතාන්‍ය යෙන්, ඇමෙරිකාවෙන් මෙන්ම යුරෝපයෙන් අප උගත යුතු පාඩම එයයි. ඉතිහාසයෙන් පාඩම් ඉගෙන නොගැනීම වෙනුවෙන් ගෙවන මිළ ඉතා විශාල විය හැක.  

නාවික හමුදාවේ හම්බන්තොට සිද්ධිය (event) අපට එම ප්‍රශ්නය දෙස බැලීමට නව මානයක් අත්කර දෙයි. යම් සිද්ධියක් හෝ ව්‍යාපෘතියක් නිශ්චිත සිරවීමකට (deadlock) ලක්වී සිටිනම් එයින් අපව ගලවා ගැනීම සඳහා ශරීර දේශපාලනයක් (body politics) අවශ්‍ය වේ. නාවුක හමුදාපති වරයා විසින් කරනු ලබන්නේ එම ශරීර දේශපාලනයයි. අනෙක් අතට පද්ධතිය තුළ සැඟවී ඇති 'සත්‍යය' වාර්තා කිරීම සඳහා වර්තාකරුවන්ට ද දෙනලද සීමා ඉක්මවා යාමට සිදුවේ. කුළුගැන්වීම මත ලාබය සොයන එම මාධ්‍ය ආයතන ඉල්ලා සිටින්නේද 'උල්ලංඝනය ම' (transgression itself) වන අතර මෙම උල්ලංඝනය ස්නෝඩන් හෝ අසාන්ජ් ගෙන් වෙනස්වේ. සැවොම තම පැවැත්ම සහතික කර ගන්නේ සංකේතිය පිළිවෙලට ඔබ්බෙන් ස්ථානගත වෙමිනි. ඩොනල්ඩ් ට්‍රුම්ප් සිය ජයග්‍රහණය සනාථ කරගත්තේද එම මඟම යමිනි. පහත ලියුම්කරුට අනුව නාවුක හමුදාපතිවරයා 'බළලුන් ලවා කොස් ඇට බාවන්නේ නැත'.  එය සත්‍යයකි. වෙන කෙනෙක් දමා 'වැඩේ' කරවනවා වෙනුවට ඔහු තම ශරීරය ම නිරාවරණය කරයි. මෙම අභිනය (gesture) තුළ ද පාලිත තෙවරප්පෙරුම වර්ගයේ ම හිස්ටරික බවක් ඇත. නමුත් හිස්ටරිකයා විපරිත අයෙකුට වඩා සැමවිට ම රැඩිකල් වේ. මෙම සිද්ධිය තුලින් මතුවන වර්තමාන යහපාලනයේ පිතෘමුලික නොහැකියාව පිලිබද ලියුම්කරුගේ නිරීක්ෂණනය ද ඉතා වැදගත්ය.  

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

නිල් බළකා ගොබිලන්ට 'පාඩමක් ඉගැන්වු' නැව්පතියා 

(ලංකා ගාර්ඩියන් වෙබ් අඩවියේ පළවූ විශේෂාංගයකි)

කාලෙකට පස්සේ ඊයෙ ආසාවෙන් ප්‍රවෘත්තියක් නැරඹීමට හැකිවිය.. සිංගප්පූරුවේ හා චීනයේ සිට පැමිණ තිබු නෞකා දෙකක් බලෙන් රඳවාගෙන දින තුනක් පුරා හම්බන්තොට වරාය පරිශ්‍රය තුල පිස්සු නැටු නාමල්ගේ නිල් බළකා ගොබිලන්ට අමතක නොවන ‘නාවික පාඩමක්’ නාවික හමුදාවට හුරු පුරුදු පුහුණු විලාසයෙන්ම රිසිසේ ලබා ගැනීමට අවස්ථාවක් නාවික හමුදාපති තුමා ප්‍රමුඛ නාවිකයින්ගෙන් ලැබිණි.

වසර ගණනාවක් තිස්සේ ඇඳ පුරුදු නාවිකයින්ගේ මුහුදු නිළ ඇඳුම වූ (sea rig) නිල්පාට අත් කොට ටී ෂර්ට් එකෙන් හා කොට කලිසමෙන් සැරසී වේග ප්‍රහාරක මුර යාත්‍රාව හෙවත් ඩෝරා යාත්‍රාවේ නැගී හම්බන්තොට වරායට ඇතුළු වන ‘සද්දන්ත රැවුල්කාරයා’ දුටු මට ඇතිවූ පළමු හැඟීම වූයේ .. ‘අදනම් බඩුම තමයි’ යන්නයි.. මගේ නිගමනය ආසන්නයටම හරි ගියේය.

මුහුදු කොටි බියෙන් හැකිලවු :

මීට වසර පහළොවකට විස්සකට ප්‍රථම මේ හා සමාන දසුන් මම අනන්තවත් දැක ඇත්තෙමි. එවකට එම දසුන කොටි සංවිධානයේ ඇමතුම් ජාලය ක්ෂණිකව කළඹවන්නක්ම විය.. සත්‍යවශයෙන්ම එසේ නම කියැවූ සැණින් මුහුදු කොටි ජාලය කැළඹවිය හැකි නාවික නිළධාරීන් නාවික හමුදාව තුල සිටියේ අතලොස්සකි.. වයිස් අද්මිරාල් රවී විජේගුණරත්න යනු ඒ අතලොස්ස අතරිනුත් වඩාත් බිය ජනිත කරවන සුළු රණකාමියෙකි.

ඔහුගේ ඉහත කි දසුන කොටි බියෙන් හැකිලවුවා හා සේම සිය සගයින් රණකාමිත්වයෙන් ඔද නැංවීමටද එක හා සමත්වූ ආශ්වාදජනක අත්දැකීමක් විය. කාලෙකට පසු ඊයේ සිදුවීමෙන් එවන් ආශ්වාදයක් මාද ලද්දෙමි.

යහතින් ගෙදර යාමට වාසනාවන්ත වීම :

උද්ඝෝෂකයින්ට පහර දුන්නා, මාධ්‍ය වේදීන්ට තර්ජනය කරා, මේකද අපේ මාධ්‍ය නිදහස.. මේ සියල්ල බොරු විකාර වේ.. උඹලාගේ උද්ගෝෂණ වැඩ වර්ජන ඉල්ලීම් කන් කෙඳිරිගෑම්, දේශපාලක පද වලට නැටුම් උඹලම තියාගනිල්ලා.. වරායකට ඇතුළුවූ වෙනත් රටක යුධ නෞකා දෙකකට ආරක්ෂාව සැපයීම හා ඒවා නිසි වෙලාවට ආරක්ෂිතව නාවික දේශ සිමාවෙන් පිටතට යාත්‍රා කරවීමට පහසුකම් සැලසීමේ වගකීම නාවික හමුදා කාර්යබාරයකි.

වසර තිහක අතීතය තුල ලෝකයේ දරුණුම මුහුදු ත්‍රස්ත සංවිධානය ගලග්‍රහණයෙන් ගෙන මුහුදේ බල පරාක්‍රමය පැතිරවූ නාවික හමුදාවකට එරෙහිව අත එසවුවහොත් එහි ප්‍රතිවිපාක ඔබ අත් විඳිය යුතුමය..

එයිනුත්.. ඒ හමුදාව මෙහෙයවන්නේ ‘රවී විජේගුණරත්න’ නම්.. මට කිව හැක්කේ ඊයෙ යහතින් ගෙදර යාමට තරම් නුඹලා වාසනාවන්ත වූ බව පමණි.

බටහිර ක්‍රියාදාම චිත්‍රපටය :

කලකට ඉහත ආසාවෙන් නැරඹු ‘Rules of Engagement’ බටහිර ක්‍රියාදාම චිත්‍රපටය ඊයෙ මට සිහිවිය.. යේමනයේ ඇමෙරිකානු තානාපති කාර්යාලය වටලා තානාපතිවරයා හා පවුල ප්‍රාණ ඇපයට ගෙන සිටි අවිගත් යේමන් කැරලි කරුවන් හා සටන්කොට තානාපතිවරයා හා පවුල ආරක්ෂිතව ඉවත් කර ගැනීමේ මෙහෙයුමට නායකත්වය දෙන මැරයින් කමාන්ඩෝ නිළධාරියා ඉන් අනතුරුව ‘සිවිල් ජනතාවට වෙඩි තැබීමේ වරදට’ හමුදා අධිකරණයකට යොමු කරයි..

ඔහුට පක්ෂව ඇති සියලු වීඩියෝ සාක්ෂි විනාශ කර එදිරිව ඇති සාක්ෂි පමණක් ඉදිරිපත් කරමින් පිරිසක් කැත දේශපාලන ක්‍රීඩාවක නිරත වෙද්දී ඔහු වෙනුවෙන් ඉදිරිපත්වන්නේ වියට්නාම් සටනේදී ඔහු සමඟම සටන් කල ඔහුගේම සගයෙක් වේ.

අවිගත් කුඩා දරුවන් හා කාන්තාවන් (මෙහි කුඩා දරුවන් හා කාන්තාවන් අවි දරා සිටින cctv දර්ශන හිතා මතා විනාශ කරනු ලබයි) පහර දීමට අණ දීමේදී ඔහු භාවිතා කරන වචන එනම් “Waste the bloody motherfuckers” යන්න ඔහුට එරෙහිව එල්ල කරන ප්‍රධානම චෝදනාවකි.

මේ තර්කය ගේන නීතිඥයා හෝ තර්කය ගේන උසාවිය අදාළ සිදුවීම වූ අවස්ථාවේ එහි සිටියානම්? ‘එන්න, යන්න, අමර මල් නෙලන්න, ඔයා මෙයා, නරක සමනළයා..’ කියා යුද්ද කරන භාෂාවක් ලොවේ නැත.. අවසානයේ ඔහුට එදිරිව සාක්ෂියට ගෙන එන හිටපු වියට්නාම හමුදා ප්‍රධානියාගෙන් විත්තියේ නීතිඥයා අසන එකම ප්‍රශ්ණය ‘ඔබ එම අවස්ථාවට මුහුණ දුන්නානම් ඔබ ගන්නා ක්‍රියාමාර්ගය කුමක්ද? යන්නෙන් නඩුව අවසන් වේ..

‘දෙකයි පණහේ’ වැඩ ඔහු ළඟ නැත :

හම්බන්තොට සිදුවීම සම්භන්දව නැගෙන එක ප්‍රධාන ප්‍රශ්ණයක් වන්නේ මෙය නාවික හමුදාපති වරයාගේ මැදිහත්වීමෙන් සිදුවිය යුතුද යන්නයි.. පිළිතුර ඉතා පැහැදිලිය.. ඔහු ‘රවී විජේගුණරත්න’යි.. නාවික හමුදාවේ රවී විජේගුණරත්නලා දෙන්නෙක් නැත. ඉන්නා එකම රවී විජේගුණරත්න යනු එවන් නිලධාරියෙකි.

බළලුන් ලවා කොස් ඇට බාවාගෙන විකුණා ලාබය ලබා ගන්නා ‘දෙකයි පණහේ’ වැඩ ඔහු ළඟ නැත. මිට වසර විසිපහකට පමණ පෙර ශ්‍රී ලංකා නාවික හමුදාවට විශේෂ යාත්‍රා බලගණය හඳුන්වා දීමේදී එහි පුරෝගාමිත්වය ගත් විශේෂ යාත්‍රා බලගණයේ මුල්ම නිලධාරී කණ්ඩායමේ ඔහු සිටියේය.

යුද්ධය අති දරුණුවටම ඇවිලුණු වසර දෙදාහ ආසන්න කාලයේ විශේෂ යාත්‍රා බලගණයේ අණදෙන නිලධාරියා වුයේ ඔහුයි..

එකල විශේෂ යාත්‍රා බලගණය සහභාගී වූ සියලු මෙහෙයුම් මුහුදේ වෝටර් ජෙට් යාත්‍රාවක සිට ඔහුගේ අධීක්ෂණය යටතේ සිදුවිය. නාවික හමුදාපති දුරයට එතෙක් මෙතෙක් පත්වූ වැඩිම වීර පදක්කම් ලද නිලධාරියා (Most Decorated War Hero) ඔහු වේ.. ඉතින් කවර කතාද?

විශේෂ ප්‍රණාමයක් හිමිවිය යුතුයි :

මෙහි මා දකින අනෙක් විශේෂත්වය වන්නේ යහපාලන ආණ්ඩුව ආ දවසේ සිට ‘මට FCID යන්න වෙයි’ ‘මගේ නිළයට කෙලවෙයි’ කියා ලියවිල්ලකටවත් අත්සන් තැබීමට ප්‍රාදේශීය සභාවක ලේකම් කෙනෙක්වත් මැලිවෙද්දී මේ ගැටළුවට විසඳුම් සෙවීමට ඔහුම ඉදිරිපත් වීමයි.

මෙවන් අවස්ථාවල ‘ඇඟ බේරාගෙන පොඩි එකෙක් කඩේ යැවීම’ කොතරම් සාමාන්‍යකරණය වී ඇද්ද යන්න මේ අහන ප්‍රශ්න වලින්ම තෙරේ. නමුත් එය රවී විජේගුණරත්න නම් ‘නායකයාගේ’ හැටියක් නොවේ.. ඔහු ඉදිරිපෙළ සිට නායකත්වය දෙන්නෙකි.. ඒ ගැන ඔහුට විශේෂ ප්‍රණාමයක් හිමිවිය යුතුමය.

තේරෙන භාෂාවකින් කියා දීම :

ඊනියා යහපාලනය සමඟ කරලියට ආ මාධ්‍ය නිදහස ගැනද මෙහිදී සඳහන්ය කල යුතුය. මෙහි නම් සඳහන් නොකරත් තවමත් පරණ ආණ්ඩුවට රෙදි නැතිව කඩේ යන පෞද්ගලික නාලිකා දෙක තුනක් මේ මාධ්‍ය නිදහස ‘වල් බූරු අන්දමින්’ භාවිතයේ යොදවන බව සැමට ප්‍රත්‍යක්ෂයකි.

වාර්ථා කලයුත්ත කුමක්ද නොකළ යුත්ත කුමක්ද යන්නෙහි දිග පළල ඔවුන් තකන්නේ නැත.

ලොව කිසිම රටක හමුදා මෙහෙයුමක් සජීවීව පටිගත කර මාධ්‍යයට මුදා හැරීමට ‘මාධ්‍ය නිදහස’ දෙන්නේ නැත. හම්බන්තොට ඊයේ සිදුවූයේ නාවික හමුදා මෙහෙයුමකි.

ඒ මෙහෙයුම අතර එය වාර්තා කිරීමට යන මාධ්‍ය වේදියෙක් වේනම් ඔවුන් අනිවාර්යයෙන්ම අදාළ හමුදා මාධ්‍ය ප්‍රකාශක වරයා හා සම්භන්ද වී ඊට අවසර හා ආරක්ෂාව සපයා ගත යුතුයි.

එසේ නැතිව දකින දකින පොලිස් කාරයටයි හමුදා කාරයටයි කැමරාව අල්ලා ඒවා උන්ට කැමති කැමති විදියට ‘නිවුස්’ කිරීමට ඉඩ නොදිය යුතුයි.

අඩුම වශයෙන් ඒ බව දැන්වූ පසුව වත් එයින් වැලකි සිටීමට තරම් විනයක් මාධ්‍ය හැඳුනුම්පත් දරන්නන් අත තිබිය යුතුයි.

මෙරට ප්‍රාදේශීය මාධ්‍යවේදී හැඳුනුම්පතක් යනු රටේ ඕනෙම මර්මස්ථානයකට ඇතුළුවී කැමරාව ඇටවීමට දෙන ලයිසමක් නොවේ. මේ සිංහල තේරෙන්නේ නැති එකාට තේරෙන භාෂාවකින් එය කියා දිය යුතුයි..

යහපාලන රජයට කශේරුකාවක් :

අවසානයට සඳහන් කල යුත්තේ යහපාලන රජයට මෙතෙක් නොතිබූ කශේරුකාවක් ඊයේ හම්බන්තොටදී නාවික හමුදාවෙන් ලැබුණු බවයි.. නීල කාස හොරු බළකායේ කඩාකප්පල්කාරී උද්ඝෝෂණ නඩයට පාඩමක් කියා දීමට හම්බන්තොට තරම් ගැලපෙන වෙනත් තැනක් සොයා ගත නොහැකිය..

තමන් මෙතෙක් රජ කල හම්බන්තොට වැල්ල දිගේ දෙපයට වැඳ වැඳ දුවන්නත් එහිම වැටී දුක කියා හඬා වැලපෙන්නටත් මෙතරම් ඉක්මණට සිදුවේයැයි ‘නාමල්ගේ කොල්ලෝ’ හිතන්නත් නැතිය.

ඒත් උන් ඊයේ නයාට පහර ගසා පොල්ල වරද්දා ගත්හ. ඒ මෙහෙයුමට අණදුන් නාවික හමුදාවේ ඒ ‘සද්දන්ත රැවුල්කාරයාට’ මාගේ ආචාරය!

(slguardian.org -කලාහිත විසිනි)

Google Sex: පශ්චාත් යුගයක බටහිර ශරීර දේශපාලනය

ගුගල් සෙවුම් යන්ත්‍රය හරහා සෙක්ස් සෙවීම සම්බන්දයෙන් ලංකාව අංක එකට ආයෙත් ඇවිල්ල කියල මාධ්‍ය වල පලවෙලා තියෙනවා දැක්ක. අන් බොහෝ දේ වලදී පරස්පතා ඇති ජනමාධ්‍ය මෙම සිද්දිය එකාවන්ව එක්සිත්ව වඩාත්ම වාස්තවික සහ අනුභූතික ලෙස වාර්තා කළ බව නම් හොදින් පෙනුන දෙයක්. එසේ වුවේ ඇයි? හැමෝම ලැබුවේ අප ගැනම වූ අසුන්දර කාලකන්ණි විනෝදයක්ද? නැත්නම් අපගේ යටත් විජිත දුක හඬගා කීමක්ද? දැන් ඔට්ටුයි ඔන්න මේ තත්වය විග්‍රහ කරලා අර්ථකථනය කරලා අපට දෙන්නේ වාමාංශිකයෝ ටිකක්. දැන් කියයි 'යථ', 'ක්ෂිතිය', 'ගැහැණිය', 'ආශාව', 'හැඟවුම', 'පතුළ', 'ජිජැක්', අරක, මේක වගේ වචන ටිකක්. ලංකාවේ ඉන්නේ පුදුම වාමාංශිකයෝ ජාතියක්. ඒ අය කරන්නේ මිනිස් ආශාව (අයිතිය) සහ සුරාකෑම (අහිමිකිරීම) අතර පරතරය සොයාගන්නවා වෙනුවට මිනිසුන් ආශා කරන එක විවේචනය කරන එක. රටේ එක කොටසක ස්වභාවදර්මය එක්ක හැප්පෙන මිනිස්සුන්ගේ ආශාවට පතුරු යන්න ගහන එක. ඒ ගහන එකට දේශපාලනය කියල කියන එක (ඒකටම හරියන බුර්ෂුවා චිත්තර පටි කාරයෝ ටික). වේදනාව ම සතුට කියල (pain is pleasure) න්‍යාය කිව්වට සිය ගණන් වල් අලි, වල් ඌරො, වල් හරක්, මී හරක්, ගෙවතු සම්පුර්ණයෙන් ආල පාලු කරන රිළව්, ලක්ෂ ගණනක් වූ දඩාවතේ යන බල්ලෝ එක්ක හැප්පෙන මිනිස්සු ආස නැද්ද ඊට වඩා හොඳ ජිවිතයකට? මේ මිනිස්සුන්ගේ කේන්තිය එක්ක පරිසරවේදීන්ට පැත්තේ යන්න බෑ. කොළඹ ඉන්න වාමාංශිකයෝ මේවා ගැන දන්නෙවත් නෑ. ඇත්තම මිනිස් ප්‍රශ්න ගැන ඒ අය දැනුම්වත් නෑ. දැනුවත් වෙන්න ඕනෙත් නෑ ඒ අයට, මොකද ජිවත් වෙන්න ඕන තරම් දියුණු විදි ඒ අයට තියෙන නිසා. පුදුම මාවෝවාදීන් තමයි මේ අය. මේ වගේ නොතකා හැරීමක් (negligence) සමග මහින්ද රාජපක්ෂ නෙවෙයි ඊටත් වඩා නාසිවාදී ප්‍රවණතාවයක් ආවත් පුදුම වෙන්න දෙයක් නෑ. 

මෙහෙ බුර්ෂුවා ලොක්කෝ හිතාගෙන හිටියේ හිලරි ක්ලින්ටන් එයි කියල. එතකොට තව හොදට ගේම දෙන්නම් කියල. අන්තිමට උනේ ඇත්ත ප්‍රශ්න එක්ක මිනිස්සු දේවල් කණපිට පෙරළුව.  කවුරුවත් නොහිතපු ට්‍රුම්ප් ආව. මේක ඕනිම තැනකට අදාලයි. බොරුවට මිනිසුන්ට බනින්න එපා කියල මකුස (Herbert Marcuse) කිව්වේ ඒක තමයි. ඊලග මැතිවරණයෙන් මේ පාලකයින් ගෙදර ගියොත් විචාරකයෝ පතුරු අරියි මිනිස්සුන්ගේ මේ විදියට. 'කොහොමත් බහුතරය හැමදාම විචක්ෂණ නැහැ' කියල කියයි සැකයක් නැතුව. මිනිස්සුන්ගේ පැත්තෙන් මොකක් හරි ලියුවොත් එකට කියන්නේ 'ජනතා වාදය' කියල. නැත්නම් 'ජනප්‍රියවාදය' කියල. නියම කට්ටියක් මේ අය. ජිජැක් කියන විදියට ගත්තහම ධනවාදයට බැහැ මිනිස්සුන්ට ඇත්ත නිදහස දෙන්න. උන්ට පණ නැහැ වෙළඳපල තර්කය ඉක්මවා වැඩ කරන්න. දෙන්න පුළුවන් කෙමන තමයි මේ දීල තියෙන බුර්ෂුවා පවුල සහ එකට බද්ධ කෙරුව සුබසාදක වැඩ පිළිවෙල. හැම දෙයක්ම පවුල ලගින් ඉවරයි. ඇත්ත නිදහසක් නැති මේ ක්‍රමය තුලින්ම මුලධර්මවාදය මතු වෙන්නේ ඒකයි. එවන් තත්ත්වයකදී ඉස්මතු වෙන්නේ විපරිත වූ පුර්ණ නිදහසක් ලබා දෙන බවට වන ව්‍යාජ පොරොන්දුව. සිරියාවේ තියෙන්නේ මේ වගේ දෙයක්. මිනී මරන්න දෙනවා, ස්ත්‍රීන් දුෂණය කරන්න පුළුවන්. සිගරට් බොන්න පුළුවන්. මහපාරේ ඕනිම විදියකට එලවන්න පුළුවන් හරියට Mad Max චිත්‍රපටියේ වගේ. 

හරි විදියට ගත්තොත් අපේ අය අර්ථකතනය කරන විදියට ඉන්ටනෙට් එකේ වැඩිපුර sex හොයන්න තිබුනේ නිදහසක් නෑ කියන, මුස්ලිම් අය වැඩිපුර ඉන්න, ගෑණු අය පර්දා දමාගෙන ඉන්න, ජනගහනයත් ගොඩක් වැඩි කාතාන්කුඩියේ. නමුත් අපට එය මුණගැසුනේ (encountered) බෞද්ධ හෝමාගම අවටින්. ගොඩක් මුලදර්මවාදීන් ඉන්නේ සිරියාවේවත් ඇෆ්ගනිස්තානේවත් නෙවි ඇමෙරිකාවේ කියල ජිජැක් හිනාවෙන්නේ ඒකයි. සත්‍ය මර්දනය තියෙන්නේ ධනවායේ කේන්ද්‍රය තුළම යි. ඉන් පිටත නොවේ.  ඒ අර්ථයෙන් මේ sex සෙවීම ම මිනිස් නිදහස අරමුණු කරගත්ත විමුක්ති ව්‍යාපාරයකට භාවිතයට ගතහැකි විශාල වීභවයක්.   

ඉහත google sex සිදුවීම හරහා කියවෙන එකම දෙය නම් සැබෑ සම්බන්දතා වෙනුවට තත්‍යසමාන ලිංගිකත්වය ඉස්මත්තට ඇවිල්ල කියන එක අයෙත් ඔප්පු වෙලා. වර්චුවල් එක ප්‍රබලයි කියන්නේ ඇත්ත සම්බන්දතා අඩුයි කියන එකයි. අනෙකාට කිට්ටු වෙන්නේ නැහැ මේ යුගයේ මොකද අසල්වැසියාට බයයි (fear of neighbor). තමා ආදරය කරන කෙනාට ගොඩක් සමීප වෙන්න බයයි (fear of over-proximity) අද කාලේ අය. මේක අලුතෙන් කියන්න ඕනි දෙයක් නොවුනට යටත් විජිත යුගයේ ඉදන් කරතියාගෙන ආව වික්ටෝරියන් සදාචාරය කොච්චර අපේ ජිවිත ගිලගෙනද කියන එක මේකෙන් පේනවා. අපිට ශුද්ධවාදය දීල උන්ගේ ලිංගිකත්වය, ශ්‍රුන්ගාර සාහිත්‍යය උන් වෙනස් කර ගත්ත. අපි තාම පරණ එක කරතියාගෙන යනව. උන් වෙනස් කරගත්ත එක දිහා අපි අසාවෙන් බලාගෙන ඉන්නවා. අපේ සල්ලි ටිකට කෙල වෙනවා ඩේට හැටියට. වක්‍රව උන් පොහොසත් වෙනවා මදිවට උන්මයි තාමත් අපේ ස්වාමිවරු... අවිඥානික විදියට ආයෙත් පරණ ස්වාමි සේවක චක්‍රයමයි. කැප්පෙටිපොල වීරයෙක් ලෙස නම් කරපුදාම තමයි මේ සෙක්ස් නිව්ස් එකත් ආවේ. හරිම විරුද්ධාභාශයක් උනාට හිතා ගන්න බැරි දෙයක් නෙවෙයි. හිතාගන්න බැරි දෙය නම් යටත් විජිත සදාචාරය ගැන වම්මුන්ගේ නිහැඩියාව. ඒ අය වික්ටෝරියානුවන්ටත් වඩා වික්ටෝරියානුවන්...  

එක අතකට බටහිර ශරීර දෙස බලාගෙන හෝ (බොහෝ විට අපේ අය ශෘංගාර සිනමාව ලෙස බලන්නේ ආසියාතික ශරීර තියෙන සිනමා පට) අපේ අය තවම ‘ආශා කරනව’ (desiring) කියන එක වැදගත් දෙයක් මොකද ආශාව මියගියා කියන්නේ තවදුරටත් එවන් කෙනෙකුගෙන් සමාජ දේශපාලනිකව වැඩක් නැහැ කියන එක.  සමාජ පරිණාමය පැත්තෙන් ගත්තාම අවශ්‍ය වෙන්නේ ආශා කළහැකි ශරීර.  කොහොමටත් වඩා අනුරාගික නිර්ධන පංතියේ අය.  උදාහරණ හැටියට ‘ටයිටැනික්’ එකේ රෝස්ගෙ මියගිය ආත්මය නැවත පුබුදුවන්න පුළුවන් වුනේ සාමාන්‍ය කම්කරු පංතියේ ජැක්ට.  ඒ අනුරාගික ආදරය ඇතුලෙ ජැක්ට තමන්ගෙ ජිවිතය කැපකරනව කියන එක මහ ලොකු දෙයක් වුනේ නැහැ.  ආශාව කෙළවර තියෙන්නේ ඇත්තටම මරණය කියල අපිට එක අතකට කියන්න පුළුවන්. ආශාව මුදුන්පත් වෙනවා නම් මැරුණත් මොකද..එවරස්ට් නැගල ඉවර උනාට පස්සේ මැරුණත් මොකද...තොපේ සදාචාරය ඇතුළේ ඉන්නවට වැඩිය ඒක හොඳයි. 

‘ආශාව ප්‍රහීණ කරන්න’, 'ආශාවෙ කෙළවර කිසිදෙයක් නැහැ. තියෙන්නෙ දුක විතරයි' කියල උදේ හවස බණ කියන මේ වගේ රටක මිනිස්සු එක අතකට නිල් චිත්‍රපටයක් හරි බලල තමන්ගේ ආශාව හඹායන එක හොඳයි කියල හිතෙනව. එකම දෙය නම් බටහිර අපට ලිංගිකත්වය හරහා රැගෙන එන යක්‍ෂයා වෙතට වැටීම වලක්වා ගන්න එක. ඒ කියන්නේ අපගේ අධ්‍යාත්මික ජීවිතය (spiritual life) මරා දමා නොගෙන ආශාවට ඇදවැටෙන එක.  මෙතන දී තමයි ඔය කියන ආගමට විශාල කාර්යයක් කරන්න තියෙන්නෙ.  මට හිතෙන හැටියට තාමත් අපට තියෙන්නේ පුර්ව ධනවාදී යුගයේ තිබුණ බෞද්ධ කතිකාවෙ ම දිගුවක්. ධනවාදී යුගය ආරම්භ වුනාට පස්සේ ක්‍රිස්තියානිය කළා වගේ බුද්ධාගමත් ධනවාදයට පසුව වෙනස් විය යුතුයි. නව යුගයට සරිලන ප්‍රතිසංස්කරණ සිදුවිය යුතුයි (හැබැයි එතකොට මේ ආගමික ස්වරුපය වෙනස් විය හැකියි). රුසියාව චෝදනා ලබල තියෙනවා තම ක්‍රීඩිකාවන්ට පුරුෂ DNA ශරීර ගත කරලා තියෙනව කියල පසුගිය ඔලිම්පික් වලදී රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ඇතිව. චීනය ජීව විද්‍යාව උඩු යටිකුරු කරනවා - මිනිස් කොලෝන නිපදවනවා - සුපිරි මිනිසා නිෂ්පාදනය වෙනුවෙන්. මේකයි අද තාක්ෂණය සහ මිනිසා අතර සම්බන්දය. දර්ශනය සහ ආචාර දර්මය නැවත කියවන්න සිදුවෙලා තියෙන යුගයක් මේක. නව ලෞකිකකරණ ව්‍යාපෘතිය සමඟ අත්වැල් බැඳගත්තෙ නැත්නම් වෙන්නෙ අද ජනප්‍රිය වෙලා තියෙන බටහිර-බුද්ධාගමේ ම දිගුවක් ලෙස ඉදිරියටත් එය නරුමවාදී (cynical) වෙන එක. ඒ කියන්නේ බෞද්ධාගම ඉස්මුදුනෙ තියාගත්ත නගරයක් වෙන මහරගම කොට්ඨාශය ලඟම තියෙන හෝමාගම සහ නුගේගොඩ වැඩියෙන්ම sex හොයන කොට ශබ්ද විකාශන වලින් බටහිර විරෝධය ගොඩනඟන තවත් සෝම හාමුදුරු කොනෙකුට විශාල ඉඩක් මේ ප්‍රදේශයේ ගොඩනැගෙන එක.

ඇත්තටම වර්චුවල් එකේ තියෙන්නේ මොනවද? වෙන මොනවත් නෙවි අතිරික්ත ලෙස ශ්‍රුන්ගාරකරණය කරන ලද ස්ත්‍රී පුරුෂ ශරීර. නව පශ්චාත්-ධනවාදය ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ මෙම ශරීර දේශපාලනය (body politics) හරහා නම් අපේ රටවල වගේ වෙන්නෙ ශරීර පුජා කරල ධනවාදයට විරුද්ධ වෙන එක.  ඒක අපි දැන් අරගල තුනක් ඔස්සේ අත්දැකල තියෙනව.  තවදුරටත් ධනවාදයට පුජා කරන්න අපට ජීවිත තියෙනවද කියන එක දැන් බලයේ ඉන්න මෝඩ ධනේශ්වර පාලකයෝ හිතන්න ඕන. ඒක හිතන්නේ කොහොමද උන් දන්නෙ නෑ ආශාව කියන්නෙ මොකක් ද කියල වත්. උන් මියගිහින් බොහොම කල්. ඒ උනාට මැරුණා කියල දන්නේ  නෑ (ටොම් ඇන්ඩ් ජෙරී කාටුන් වල වගේ නිකම් අහසේ ඇවිදිනවා). තමාගේ අනේකත්වය වන ස්ත්‍රියට වැඩියෙන්ම බය ලංකාවේ බුර්ෂුවා කියන දේශපාලඥයො.  ඒ නිසා ස්ත්‍රියගේ ආත්මීය අගාධයට වැටෙන්නෙ නැතුව ඒ අය කරන්නෙ සමාන ලිංගිකයින් සොයා යන එක. මේ යුගයෙ එක මෝස්තරයක් ඒක.  LGBT එක හිලරි ක්ලින්ටන්ට සල්ලි පොම්ප කෙරුවත් එකෙන් වැඩක් වුනේ නෑ.  මම කියන්නෙ ඒ අයට දේශපාලනයක් නෑ කියල නෙවෙයි.  විමුක්ති අරගලයක දි අපිට ඔවුන් එලවල දාන්න උවමනා නෑ.  නමුත් ඔවුන් මේ ධනවාදය තුල අනන්‍යතා අරගලයක ඉන්න අය.  ඔවුන්ව බහිස්කරණය හෝ අවමානුෂිකකරණය කිරීම අපට අවශ්‍ය නැහැ. නමුත් ප්‍රධාන පරස්පරතාවය ඒක නෙවෙයි.  ඔවුන්ගේ අරගලය විසින් කරන්නේ ප්‍රධාන පරස්පරතාවය පස්සට දාල (පංති විෂමතාවය), වෙනත් ප්‍රශ්න ඉස්මත්තට ගෙනල්ල, දේශපාලනය සුවිශේෂයන්ගේ විපරීත බව නැමැති තත්වයට ගොදුරු කිරීම.

මේ යුගයේ අප සොයා යන්නේ පරිපුර්ණ බවය.  අප වෙත සැමවිටම වෙළඳපල ප්‍රතිඥා දෙන්නේ අපට පරිපුර්ණ (perfection) බවට පත්වීමට ඔවුන් සහය වන බවයි.  එනයින් අද අපට ආදරය කිරීමට අවශ්‍ය වන්නේ පරිපුර්ණ අයෙකු නමුත් එවන් අයෙක් බාහිර ලෝකයේ නොපවතී.  නමුත් සැබෑ ආදරය ඇතිවන්නේ යම් කිසි දුර්වල බවක්, දුර්ගුණයක්, කැත බවක් ඇති අයෙක් සමගයි.  මනෝ විශ්ලේෂණය තුල ඇති එකම පාඩම නම් මෙම ආශාවේ හේතුව ඉහත අවලස්සන බව මත රඳා පැවතීමයි.  ඒ නිසා පරිපුර්ණ බව යනු වෙළඳපල තර්කණයක් වන අතර සැබෑ යථහි පරස්පරතාවය තුල මනුෂ්‍ය සම්බන්දතා පිහිටන්නේ ඉහත අ-පරිපුර්ණ බව තුලයි. ඒ නිසා ඇඳවැටීම තුල ඇත්තේ අනපේක්‍ෂිත අපරිපුර්ණ (contingent imperfection) බවය.  එය කලින් සකස් කර නැති - Pre-programmed කර නැති තත්වයකි. අපට මහමඟ මුණගැසෙන යුවතියක් තුල ඇත්තේ මෙම පුර්ණ නොවන බවයි.  පුරෝකථනය කළ නොහැකි බවයි. නමුත් එය තුලට ඇඳ වැටිම තුලින් අපට කිසිදා නැවත ආපසු හැරිය නොහැකි ලෙස සුවිශේෂ මොහොතක් උදාවේ. නමුත් සමලිංගිකයෙක් සොයායන්නේ පරිපුර්ණ සම්බදයක් සඳහා පරිපුර්ණ අනෙකෙකි.  

අන්තිමට මෙහෙම කියමු. වාමාංශිකයින් හැටියට ඇත්ත ප්‍රශ්න ගැන සංවේදී වෙමු. හාර්ඩ් සහ නෙග්රි ට අනුව බටහිර 'ශරීර දේශපාලනය' (body politics) ඉස්සර ක්‍රියාත්මක වුනේ යටත් කිරීම හා ප්‍රචණ්ඩ බව හරහා. නමුත් දැන් ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ ලිංගිකත්වය හරහා. මම හිතන විදියට මේ දෙවෙනි එක වඩා ප්‍රචණ්ඩයි. ඒ කියන්නේ අනෙකාට බය නිසා හස්ත මෛතුන්‍යය (masturbation) දේශපාලනික කරලා තියෙන පශ්චාත් - දේශපාලනික යුගයක් මේක. තව දුරටත් කිව්වොත් අනෙකා නැහැ ඉන්නේ තමා පමණයි... තමාගේ ආත්ම මුලිකත්වය සමග කරන සෙල්ලමක් විතරයි තත්‍යසමාන ලිංගිකත්වය (එක දෙයක් පවතින්නේ තව දෙයක් නැති නිසා; ඉන්ටෙර්නෙට් එකේ සෙක්ස් බලන්නේ ඇත්තටම ජිවිතේ සෙක්ස් නැති නිසා හෝ තිබුනත් ඒ තුළ අතිරික්ත ප්‍රමෝදයක් නැති නිසා). ඒ විදියට ගත්තම ඉතින් මේක බෞද්ධ රටක් කියන්නේ ආත්මය ප්‍රමුඛ වුන රටක් කියන එකයි. එහෙම තැනක පසු-ධනවාදයේ ආත්ම මුලික තත්වයන් නියමෙට නැගල යනවා.  

කියවන්න:

http://www.lacan.com/symptom/?page_id=247

https://www.youtube.com/watch?v=7xYO-VMZUGo

'ආශාවට ආශා කරමු; මාව ස්පර්ශ කරන්න; මට ඔබේ ආදරය අනවශ්‍යයි' - ඩෙෆ් ලෙපර්ඩ් (Def Leppard) ගායක කණ්ඩායම ගායනා කරන පහත ගීතයට සවන් දෙන්න. මේක අහල වැඩිම වුනොත් ජිජැක් මෙහෙම කියයි, 'මේ නම් සත්‍ය සම්බන්දතාවයන්ට බය කට්ටියක්'. මම කියන්නේ ඒකට කමක් නෑ කියල.  

අතීතකාමය වෙනුවට නිර්-ඓතිහාසිකකරණය: ටැරන්ටිනෝගේ Inglourious Basterds කියවීමක්

ෂෙල් සිල්වෙර්ස්ටින් (Shel Silverstein) නම් අතිශය ජනප්‍රිය ඇමෙරිකානු කාටුන් ශිල්පියාගේ Light in the Attic (1981) නම් කාටුන් කවි එකතුවේ එන කාටූනයකින් උපුටා ගන්නා ලදී . 

          

'යමක් විසින් උවමනාවට වඩා  ක්ෂිතියක් ජනනය කරයි හෝ ප්‍රචණ්ඩ වේ නම් එය අපගේ යථාර්තයේ ඛණ්ඩාංක සොලවනු ලබයි. එමනිසා අප එම ක්ෂිතිමය යථාර්තය ප්‍රබන්ධ කළ යුතු වෙමු' (ස්ලෙවොයි ජිජැක්- The Pervert's Guide to Cinema).  

පසුගිය කාලයේ ලාංකික සිනමාව තුල සිදු වූ එක් වැදගත් නැඹුරුවක් වුයේ ගෝත්‍රික වැඩවසම් රජුන්ගේ ඉතිහාසය උත්කර්ෂයට නැගීමයි.  එම ඓතිහාසිකමය බව තුලින් අද දවස නම් පසු-ධනවාදී පියා මියගිය ලෝකයේ සැඟවුනු පීතෘ වරයෙක් (වැඩවසම් රජෙක්) සොයා ගිය සිනමාකරුවන්ට එම පීතෘ රූපය මැදමුලනෙන් සොයා ගැනීමට හැකිවිය (සම්ප්‍රදාය සහ පසු නුතන ලෝකය අතර රෝගී සම්භන්දය).  එම උත්කර්ෂික පීතෘවරයා පෙරළා අදාල සිනමාකරුවන් විසින් සහ තවත් බොහෝ අය විසින් ලංකාවේ මැතිවරණ ක්‍රියාවලිය හරහා පාර්ලිමේන්තුවට ගෙන ඒමට දැන් කටයුතු කරන සමයයි මේ.  කෙසේ වුවද නුතනත්වය තුල විද්‍යාවේ හා හේතුවේ (reason) ආධිපත්‍යයන්ට එරෙහිව කේන්ද්‍රයේ මෙන්ම පරිධියේ රාජ්‍යයන් වලත් මතු වන එක් ප්‍රධානතම ප්‍රපංචයක් ලෙස පුර්ව-නුතන, ශුද්ධ, දේශීය ඥාණය හා ඉතිහාසය බල සම්බන්දයක් ලෙස නැවත සකස්විම මතුව එමින් තිබේ. මෙයට ආගමික මුහුණුවරක්ද එකතු වෙමින් අද දවසේ මුලධර්මාදය ලෙස අප ඉදිරියේ ඇත.  ඉක්මගිය මහින්ද රාජපක්ෂ ජනප්‍රිය දේශපාලනය යනු මෙම දෘෂ්ඨිමය ලෙස නුතනත්ව විරෝධී නිර්-හේතුක මුලධාර්මික අතීතකාමී ආගමනයේ කූටප්‍රාප්ත්‍රිය වේ.  90 දශකයේ නලින් ද සිල්වා හා අමරසේකර දේශපාලනය විසින් ලාංකීක පොලොව මත ඇති කරන ලද මෙම මුලධාර්මික න්‍යායගත කිරීමේ ප්‍රධාන කතිකයින් දෙදෙනෙක් වු වීරවංශ හා චම්පික අද මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් වරප්‍රසාධක තත්වයට පත් කරන ලැබ ඇත.  අතීතකාමී වැඩවසම් ලාංකීකයින් අද දවසේ තමා පෙළන ධනේශ්වර දේශපාලනය එසේම පවතින්නට හැරීම (දුක) හෝ එය දිශාවකින් තොරව ඔහේ ‘වෙනස්’ කිරීමෙන් ලබන විපරිත  'සතුට' සත්‍ය පැවැත්මේ නිර්මාණශීලි බව වෙනුවට තෝරා ගෙන ඇත.

ඉතිහාසය හා එයට අප දක්වන පරිකල්පනීය ආශක්ත බව වෙනුවට ඉතිහාසයයෙන් ඛන්ඩනය වීම නැතහොත් ඉතිහාසය නැවත ෆැන්ටසිමය (ෆැන්ටස්මික) ආකාරයකින් ඉස්මතු කරන චිත්‍රපටියක් ලෙස ක්වන්ටින් ටැරන්ටිනෝගේ Inglourious Basterds (2009) අපට හඳුන්වා දිය හැකිය.  ඉතිහාසය ප්‍රතික්ෂේප කරමින් ඒ සමඟ ෆැන්ටසි සෙල්ලමක යෙදෙන ටැරුන්ටිනෝගේ මෙම චිත්‍රපටය ජර්මානුවා ට එරෙහිව යුදෙව් වෛරය අශ්ශීල අයුරකින් ප්‍රේක්ෂකයා හමුවට ගෙන එන පශ්චාත්-නුතන ඔම්ලටයකි (omelet). ප්ලාස්ටික් ඉතිහාසයක් වෙත නැවත යන ටරන්ටිනෝ එම ප්ලාස්ටික් ඉතිහාසය ගිනිතබා පුර්ණ වශයෙන් විනාශ කරන්නේ එම ඉතිහාසය නැවත ප්‍රති නිර්මාණය කරමින් සහ එම ප්‍රති නිර්මනය ම නැවත අර්ථකතනය කරමින් වීම විශේෂයකි.  එම අර්ථ කතනයද සමග සියලු සමස්තය ඔහු පුර්ණ වශයෙන් දවා හළුකර දමනු ලබන්නේ නව අනාගතයකට ඉඩකඩ විදාරණය කරමින් වීම විශේෂයකි. ක්ෂිතිමය සත්‍ය ඉතිහාසය වෙනුවට විකල්ප ඉතිහාසයක් (alternative history) ගොඩනගන ටරන්ටිනෝ එම විකල්ප ඉතිහාසය තුළ සත්‍ය ඉතිහාසයේ පිඩකයා ක්ෂිතියට පත් කරයි. එම අව්‍යාජ පලිගැනීම තුල ඉතිහාසයේ සත්‍ය මර්ධනයට ලක්වූ ජන කොටස හෝ පුද්ගලයින් තම වෛරය පිරිමසා ගනිමින් අනාගතය වෙත පියමන් කරයි. එම පලිගැනීම නොමැතිව ඔවුනට අනාගතයක් නැතිවාක් මෙන් එම පිඩිත කොටසද පලිගැනීම සඳහා 'ව්‍යාජ වරදකරිත්වයකින්' තොරව එම ක්‍රියාවට හවුල් වේ. ස්පිල්බර්ග් ගේ Munich (2005) චිත්‍රපටයේ තත්වය මෙයට වෙනස් බව ජිජැක් සිය In Defense of Lost Causes කෘතියේ පෙන්වා දෙයි.         

ජර්මාණු සෙබලුන් විසින් ප්‍රංශයේ (1941) ගොවිපලක කරන සෝදිසි මෙහෙයුමකින් යුදෙව් පවුලක් මරා දමයි.  එම සාමුහික ඝාතනයෙන් පැනයන ෂොෂානා පසුව පැරිසියේ සිනමාහලක හිමිකාරිණියක් වේ.  මේ අතර නාසි ජර්මනියේ දෙවැනියා වු ගේබල්ස් තම නාසි ප්‍රචාරක චිත්‍රපටියක් වු The Nation’s Pride ප්‍රංශයේ  ප්‍රදර්ශනය කිරීමට අවස්ථාවක් බලමින් සිටින විට ෂොෂානාගේ චිත්‍රපට ශාලාව හමුවේ.  තම පවුල ඝාතනය කරන ලද නාසීන්ගේ පලිගැනීමට අවස්ථාවක් ලැබු ෂොෂානා සියලු නාසි ඉහල නිලධාරීන්ද, ගේබල්ස්, බාමන් හා හිටිලර් ද ඇතුලු සියල්ලෝම චිත්‍රපට ශාලාව තුල සිරකර- අඟුඵ දමා තමා ද ස්වයං-ඝාතනයකට ලක්වීමට කුමන්ත්‍රණය කරයි.  මේ අතරම අමෙරිකානු යුදෙව්වන් කණ්ඩායමක් වන Bearer Jew නම් පිරිසක් ප්‍රංශයට විත් නාසීන් කුඩා කණ්ඩායම් වශයෙන් ඝාතනය කර ඔවුන්ගේ සිරුරු විකෘති කරමින් හණ ගසමින් යුදෙව් වෛරය හා පළිගැනීම කුඵගන්වමින් නාසීන් භීතියට හා ත්‍රාසයට පත් කරයි.  දෛව ස්ත්‍රී ෂොෂානාගේ සැලසුම සාර්ථක වන අතර ඊට සමාන්තරව මෙම යුදෙව් කණ්ඩායමද සිනමා ශාලාව පුපුරුවා දැමීමට උදව් වේ.  ෂොෂානාගේ පවුල මරා දැමීමට උපකාරී වු යුදෙව් දඩයක්කරුවකු වු ලන්ඩා නම් නාසි නිලධාරියා අමෙරිකාවට පලා යෑමට පෙර නාසි ස්වස්ථික ලකුණ නලලේ හණ ගසා අත්හරිනු ලබයි.  මෙම ක්වන්ටිනියානු ප්‍රති-ඓතිහාසික ෆැන්ටස්මික චිත්‍රපටය, වෛරය, ත්‍රාසය, ක්ෂිතිය මෙන්ම 'ප්ලාස්ටික සෞන්දර්ය' (aesthetic plasticity) දෙවැනි ලෝක යුධ සිනමා ෂොනරය තුල පශ්චාත් නුතන අයුරකින් ඉස්මතු කර ඇත. ටැරන්ටිනෝගේ ම Django Unchanged (2012) යනු ද මෙයට සමාන ෆැන්ටස්මික චිත්‍රපටයකි.

සාමය-සහජිවනය යන්න සිවිල් බුර්ෂුවා කතිකාව තුල අධිනිශ්චය වී තිබුණ ද නුතන ශිෂ්ටාචාර ගොඩනැංවීම තුල සැබෑ ලෙස බලපවත්නේ වෛරය හා පසමිතුරුතාව බව මෙම චිත්‍රපටය නැවතත් අපට සිහිපත් කර දෙයි.  සාමය යන්න බුර්ෂුවා මාධ්‍ය, අධ්‍යාපනය හා වෙනත් කතිකා තුල පුනර්වාචී වුව ද මිනිසා මෙහෙයවනු ලබන්නේ සැබෑ ලෙසම අශ්ශිල බව විසින් හා වෛරය විසිනි.  අද දවසේ ලාංකීක දේශපානය සිවිල් බවෙන් ශිෂ්ට සම්බන්න බවෙන් සම්පුර්ණයෙන් මිදී නිරුවත් ලෙස වෛරී අශ්ශිල බව ඉස්මත්තට ගෙන ඇත.  විරුද්ධවාදීන්ට මඩ ගැසීමේ සිට ඔවුන් අත්අඩංගුවට ගෙන චෝදනා හෝ නඩු නැතුව දිර්ඝ කාලීනව සිර ගත කිරීම දක්වා ඇත්තේ මෙම වෛරය නොවේද?  චිත්‍රපටය තුල ද යුදෙව්වන් ක්‍රියාකරන්නේ තනිකරම වෛරය හා පලිගැනීම හරහායි.  මල සිරුරු විකෘති කිරිම, ඔවුන් හණ ගැසීමල සාමුහික ඝාතනය හරහා නාසි යුධ යාන්ත්‍රණය ක්ෂිතිමය බවකට රැගෙන යාමට යුදෙව්වන් උත්සාහ කරයි.  පසුගමනය තුල මේ සඳහා ඔවුන් උපයෝගී කර ගන්නේ පැරණි තෙස්තමේන්තුවේ ඇති ‘දතට දත-ඇහැට ඇහැ’ නම් ආගමික මුලධාර්මික වෛරී ආදර්ශනයයි.

ශිෂ්ටත්වය, විද්‍යාව හා හේතුව පෙරදැරි කර ගත් ‘නුතන ව්‍යාපෘතිය’(modern project) තුල මෙතරම් නිර්-හේතුක මුලධාර්මික වෛරයක් බල පවත්නේ කෙසේ ද?  මෙම ප්‍රශ්නයට උත්තර දීමට ෆැන්ක්ෆර්ට් ගුරුකුලය උත්සාහ කල අතර ඔවුන් තේරුම් ගත්තේ මෙය නුතන ව්‍යාපෘතියේ ම ඇති විරුද්ධාභාෂයක් නැත්නම් අර්බුදයක් ලෙසයි.  නමුත් යර්ගන් හබර්මාස් ගේ මතය වන්නේ මෙය විරුද්ධාභාෂයකට වඩා නුතන ව්‍යාපෘතිය තවමක් ‘නො-අවසන්' (modernity as an unfinished project)  නිසා හටගත් තත්වයක් බවයි.  එනිසා එයට තවමත් නුතනත්වයේ ආතතිය සමහන් කිරීමට පුර්ණ වශයෙන් නොහැකිව ඇත.  නුතනත්වය හා ලෞකිකත්වය විසින් මිනිසා අතීතයෙන් හා සම්ප්‍රදායික සමාජයෙන් කඩා දමයි.  එම ඛන්ඩණයෙන් හට ගන්නා ආතතිය සමනය කිරීමට අවශ්‍ය ශිෂ්ටත්වයේ ආයතන පරිධියේ රටවල ස්ථාපනය වී නැත.  නුතනත්වයේ ලෞකික බවට එරෙහි වීමට ඇති එකම දෘෂ්ඨිමය අන්තය ඇත්තේ පුර්ව-නුතන, අතීතකාමී මුලධාර්මික, නිර්-හේතුක, නිර්-භාෂණය තුලයි.  එනම් මුලධාර්මික මතයක් පිටුදැකීම සඳහා නුතන භාෂාවක් නැත.  ඇත්තේ භාෂාවකින් තොර ත්‍රස්තය හෝ වෛරී අශිෂ්ට භාෂණයයි.  චිත්‍රපටය පුරාවට දක්නට ඇත්තේ ද මෙම වෛරී ත්‍රස්තයයි. ජර්මානුවන් පැත්තෙන් ගත්විට කර්නල් ලන්දා ඒ වෙනුවෙන් මිනීමැරීම දාර්ශනික කරණය කරයි (ජාතිවාදය සහ පුර්ව-නුතන පිතෘමුලිකය දාර්ශනික සහ නෛතිකකරණය කරන ලාංකික බුද්ධිමතුන් මෙන්). භාෂා ක්‍රීඩාව තුළ කරන එම දාර්ශනිකකරණය ඔස්සේ අනෙකාගේ ආචාර ධාර්මික විශ්වය අසමතුලිත (නැත්නම් සංශයට භාජනය) කරයි. ඔහු අසන්නේ ලේනා සහ මීයා එක සමාන ලක්ෂණ විද්‍යමාන කලත් අප මීයාට වඩාත් වෛර කරන්නේ ඇයිද යන සරළ ප්‍රශ්නයයි. ඔහු කියන්නේ එසේ වන්නේ ඇයිද යන්න අපම නොදන්නා බවයි. ඉතින් 'අප මීයන් අනුකම්පා විරහිතව මරා දමමු'.  

ඉතිහාසය සම්භන්ද ටැරන්ටිනෝ ගේ මතය තරමක් රැඩිකල් එකකි. මිනිසා ඉතිහාසයට දක්වන පරිකල්පනීය සම්බන්ධය වෙනුවට ටැරුන්ටිනෝ ගෙන එන්නේ ඉතිහාසය නැවත ෆැන්ටසිකරණය යි (ෆැන්ටසි ප්‍රබන්ධකරණයයි).  සැබෑ නාසි ඉතිහාසය හා හිට්ලර්ගේ මරණය වෙනුවට ඔවුන්ගේ අවසානය සත්‍යයෙන් විනර්මුක්ත ෆැන්ටසියක් පමණක් බවට රූපාන්තරණය කිරීමයි.  Inglourious Basterds හිදී පමණක් නොව Django Unchanged චිත්‍රපටය තුලදීද ඉතිහාසය සමඟ ටැරන්ටිනෝ කරන්නාවූ මෙම හිතුවක්කාරී ෆැන්ටසි සෙල්ලම නිර්වචනය සඳහා අවශ්‍ය නම් එය 'ටැරන්ටිනියානු සින්තෝමය' (Tarantinyan sinthome) ලෙස  හැඳින්විය හැක. එවිට ද්‍රව්‍යමය ඉතිහාසයක ට මිනිසා දක්වන ආශාව හා එය වෙනස් කිරීම  මත අනාගතය තීරණය කිරීම මේ නිසා විඥානවාදී අයුරකින් අභියෝගයට ලක් වේ.  ඇත්ත වශයෙන් අවශ්‍ය අනාගතය මිස අප නැවත සොයායෑමට වලිකන අතීතය නොවන බැවින් එක්තරා දුරකට ටැරුන්ටිනෝ නිවැරදි යැයි කිව හැකිය.  නමුත් මෙම නිර්-ඓතිහාසික ෆැන්ටසිය සෞන්දර්යකරණයෙන් පමණක් අනාගතය පිලිබඳ සුභ සිහින දැකිය හැකි ද?

ජර්මාණු විඥාණවාදී දාර්ශනිකයෙකු වු ෂෙලින්ට අනුව ‘අතීතයෙන් ඛන්ඩනය නොවු කිසිවකුට වර්තමානයක් හෝ අනාගතයක් නැතැයි' යන්න සැලකිල්ලට ගත හොත් ටැරුන්ටිනෝගේ මෙම උත්සාහය සාධාරණීකරණය කල හැකිය.  නමුත් රෝගී විපරීත බව හෝ වෛරී හෝ අතීතකාමී මුලධාර්මික බව අප අනාගත ලෝකය ගොඩනැංවීමේ ක්‍රියාව තුල පුර්ණ ලෙස අවලංගු කල යුතු වෙමු.  ඉතිහාසය පුනර්වාචී නොවේ නම් ටැරුන්ටිනෝගේ නිර්-ඓතිහාසිකය තවදුරටත් වලංගු වේ.  ඉතිහාසයේ තිබු සශ්‍රීක, ඒකීය පීතෘමුලික පරම සමාජය පිළිබඳ ශුද්ධ ෆැන්ටසි ස්වර්ග රාජ්‍යය මත සිට වර්තමාන පීඩිත, ආන්තිකල වාර්ගික ජනතාවගේ අයිතීන් තවදුරටත් උදුරා ගන්නේ නම්, එම අයිතින් ලබා දීම නිෂ්ප්‍රභා කරන්නේ නම්, මර්ධනය කරන්නේ නම් එම ඉතිහාසයෙන් අපට වැඩක් නැත.  එම ඉතිහාසය පිළිබඳ බල කතිකාවෙන් වර්තමාන ජනකොටස් බහිස්කරණය කරන්නේ නම් හා ඒ ආධාරයෙන් තව ජනකොටස් අභ්‍යන්තරකරණය කරන්නේ නම් එම ඉතිහාසය නැවත පුනර්වාචීවිමේ තේරුමක් ඇද්ද? කොතරම් ආතතිමය තත්වයක් යටතේ වුව ද අප ඉතිහාසයෙන් ඛන්ඩනය වී (නිර්-ඓතිහාසිකකරණය වී = dehistorize) නුතන ලෞකිකකරණය දෙසට දිශානත විය යුතු වෙමු.  එවිට පමණක් අපට ඉතිහාසයක් ඇති ජාතියක් බවට පත්විය හැකි වේ. 

(රාජපක්ෂ පාලන රෙජීමය උත්කර්ෂයට පත්ව තිබු යුගයේ ලියන ලදී. 'රාවය' පුවත්පත වෙත යොමු කළද පළ කල බවක් මතක නැත). 

මහේෂ් හපුගොඩ

2009. 07. 03.

‘අපේ ගම’ නම් ශූද්ධ ෆැන්ටසිය තුලින් මතුවූ නො-කප්පාදු අශූද්ධ අවතාරය : ‘ඹබර වලල්ල’

නුතන ලෝකයේ ශිෂ්ටත්ව මනෝරාජිකය  තුළින් ඉස්මතු වූ ආපතික බව වනාහි නාසිවාදය සහ ස්ටාලින්වාදයයි.  

1977 න් පසු ලංකාවේ කළු පාතාල ආර්ථිකයට ග‍්‍රාමීය තරුණයින් අවශෝෂණය කර ගන්නා වූ ක්ෂිතිමය  අවකාශය පිළිබදව හා එම තරුණයින්ට තම පැවැත්ම සාක්ෂාත් කර ගැනීමෙහි ලා අනන්‍යවීමට සිදුවන  නපුර  පිළිබද නිර්-දෘෂ්ඨික (de-ideologized) කියවීමක් ලෙස අතුල ලියන්ගේ විසින් අධ්‍යක්‍ෂණය කරන ලද මිට වසර කිහිපයකට පෙර තිරගත වූ  ‘බඹර වලල්ල’ චිත‍්‍රපටය හදුන්වා දිය හැකිය.  මානවීය සමාජයක් බිහිකර ගැනීමට අපොහොසත් වූ පශ්චාත්-නිදහස් ශ‍්‍රී ලංකාවේ ග‍්‍රාමීය තරුණයින් නියෝජනය කරන සංක‍්‍රාන්තික පංතිය ලාංකික සමාජය කොතරම් ත‍්‍රස්ත කරමින් පවතී ද යන්න පිළිබදව මනා හැගවුම්කාරකයක් ලෙස ද මෙම චිත‍්‍රපටය අපට කියවිය හැක.  ග‍්‍රාමීය පදනම් වලින් මතුවූ මෙම ජන කොටසේ තරුණ කොටස් කළු පාතාලය හරහා ද තරුණිය වසගය හරහාද ලාංකික සමාජය මත ඇති කර ඇති ක්ෂිතිමය-ත‍්‍රස්තයේ (traumatic terror)  පුරුෂ අර්ධය මෙම චිත‍්‍රපටයේ කථනයට හසුවේ (ටැරන්ටිනෝගේ චිත්‍රපට වල මෙන් අනෙක් අර්ධය අවශ්‍ය නම් භාෂි මධුභාෂිනී ට වේදිකා ගත කළ හැකිය). ඉතාම කෙටියෙන් කිවහොත් ලාංකික පුරුෂ-වීපරීත-මර්වියානුකරණයේ ද්‍රව්‍යමය පසුබිම පිළිබද දළ අදහසක් මේ චිත‍්‍රපටය තුලින් පේ‍්‍රක්‍ෂකයාට දැක ගත හැක. වඩාත් අනුභූතිකව ගතහොත් පියාගේ පලිය ගැනීම සඳහා නම් වූ ‘අශ්ශීල වස්තුව’ (object a) උකසට තබා  හිරුණිකා ට මේ පුරුෂ රූපකය වේදිකා ගත කළ හැකිය (ඕනෙම ප්‍රශ්නයකදී ඇය ඉස්මත්තට රැගෙන එන්නේ මෙම පියාගේ 'කතා වස්තුවයි'). මන්ද හැමෝම තමා ට කුඩාකාලයේ සිදුවූ පුද්ගලික අසාධාරණයක් මේ දිනවල චරිතාපදාන ලෙස ඉදිරිපත් කරමින්, උත්කෘෂ්ට කරමින් ඇති නිසා ඕනෑම සමාජ විරෝධී ක්‍රියාවක් සඳහා වූ 'නෛතිකකරණය' (legitimacy) ඒ ඔස්සේ ලබාගැනීම මේ යුගයේ ජයට ම සිදුකරමින් පවතී.  

ප‍්‍රථම කොටම චිත‍්‍රපටයේ තේමාව වන ‘අමුඩයෙන් ඩෙනිමට’ යන පැරණි X කණ්ඩායමේ තේමාව හරහා චිත‍්‍රපටය ෆැන්ටසිකරණය කරන්නා හට හමුවන්නේ ඩෙනිම් හැද මොඞ් වූ ඩිජිටල් තාරුණ්‍යය නොව අමු අමුවේ අශ්ශීල ඝාතනය හා සම්බන්ධ වූ ක්ෂිතිමය යථකි. ඒ අනුව X විනෝදයෙන් චිත‍්‍රපටය බැලීමට එන කෙනාගේ විනෝදය අහිමි කරයි (හිටපු X සාමාජිකයින් ඩෙනිමෙන් අමුඩය ට අපගමනය වනවිට-ජාතිවාදය දිශාව ට මෙන්ම පසුගාමී වාමවාදය දෙසට විතැන් වන විට).  මේ චිත‍්‍රපටය යම් දුරකට විචාරක බැටකෑමට හේතුවත් එයයි. චිත‍්‍රපටය තුල ග‍්‍රාමීය අමුඩය ද නාගරීක ඩෙනිම ද යන දෙකම නිශ්චිත හැගවුම් පේ‍්‍රක්‍ෂකයා තුල ජනනය නොකළ ද (ඇත්තේ කැසපට ගැසූ සරම හා නිකම් කලිසමකි) ගමෙන් නගරයට සංක‍්‍රමණය වීම යන කරුණ චිත‍්‍රපට කරුවා සම්බන්ද කරන්නේ ඉතාම යතාර්ථවාදී අරමුණක් සහිතවය.  නැතහොත් සෞන්දර්යකරණය වූ ආකාරයට නොවේ.  පිළිවෙලක් නැත.  ඔහු පොඩි එකා කොළඹ යවනවා වෙනුවට ඇඹිලිපිටියට ආසන්නයේ උප නගර කිහිපයක සංක‍්‍රමණය කරවයි.  ඇඹිලිපිටිය, දඹුල්ල, මොනරාගල වැනි තැන් කොළඹ කලූ සේවා ආර්ථිකයට ශ‍්‍රමිකයන් හා ද්‍රව්‍යමය භාණ්ඩ (ගංජා, උතුර හා නැගෙනහිරින්  ගිණි අවි වැනි) සපයන ප‍්‍රධානම මංසන්ධි වේ.  ඒ අනුව පොඩි එකා ට ඊළඟට සංක‍්‍රමණය වීමට ඇත්තේ කැළණිය ට නැතහොත් මාලිගාවත්තටයි.  චිත‍්‍රපටය තුළ අප දෘෂ්ටිමය වශයෙන් සැලකිල්ලට ලක් කළ යුත්තේ ලාංකික සන්දර්භය තුල මේ සංක‍්‍රාන්ති තරුණයින් තම පැවැත්ම සදහා 'නපුර' සමග අනන්‍යවන්නේ ඇයි යන්න ගැන නොව එසේ වන්නේ කුමන ආකාරයකින් ද යන්නයි.   කෙසේ වුව ද චිත‍්‍රපටය තුලින් මතුවන ලාංකීක යථාර්තයන් කවරේ ද යන්න මතුකර ගැනීම තුලින් යම් දේශපාලන අර්ථයක් චිත‍්‍රපටයට ලබා දීම හැකිවේ.  එය අද දවසේ දිග හැරෙන අසාධාරණ ක‍්‍රමය වෙනස් කිරීමට අවශ්‍ය ද්‍රව්‍යමය හා මතවාදී සාධක සමග ගලපා ගැනීමට හැකිවූවොත් පමණක් අතුලගේ ව්‍යායාමය ප‍්‍රයෝජනවත් විය හැකිය.

පියෙක් නැති, අශිෂ්ඨ බාප්පා කෙනෙකුගේ ලිංගිකත්වය හරහා ක්‍ෂිතිමය ස්මෘතියක් දල අහිමිවු ළමා කාලය සිරගෙදර දක්වා ගමන් කරවූ බාප්පාගේ මරණයේ ඝාතන ආශය (killer drive) හා සම්බන්ධ  තත්භාවී-නපුර ද (Id-Evil)  සමග  සංකේතීිය නොවූ අසංස්කෘතික ග‍්‍රාමීය විශ්වයක සැරිසරන පොඩි එකා චිත‍්‍රපටය මුල් භාගයේ දී අපට පෙන්වන්නේ තනිකරම සත්ව ආශය (animal drive)  හා අනන්‍ය වෙමිනි.  ඔහුව ශික්‍ෂණය කිරීමට මවක්, සංකේතීය පියෙක්, අධ්‍යාපන-ශික්‍ෂණ ආයතනයන් හෝ අවම වශයෙන් ආදරයේ භාෂාව හසුරුවන ස්ත‍්‍රීයක් හෝ හමු නොවේ.  පොඩි එකා 'ලොකු කිරීමට' අවශ්‍ය භාෂා විශ්වය හා සංකේතනය ඔහුට අහිමි වී යයි.  මෙතන දී විශාල කාර්යයක් කළ හැකි ශිෂ්ටකරණ ආයතන ලංකාවේ කොතරම් දුර්වල ද යන්න පිළිබ`ද මනා අවබෝධයක් සිනමාකරු අපවෙත ගෙන එන්නේ පොඩි එකා සම්පුර්ණයෙන්ම අම්බරුවන් සමඟ එකට තබමිණි.  මේ අනුව පොඩි එකා ස්වභාවධර්මයෙන් හා එහි අනිවාර්යය නපුරෙන් භාෂාමය සංකේතනයක් හරහා ඛන්ඩනය වන්නේ නැත.  ඒ නිසා ඔහු නිීතියේ සංකේතනය නොහොත් මහා අනෙකා පිළිබද අවබෝධයක් නැත්තෙකු බවට පත්වෙයි (මර්වියානුකරණය).  මෙහි දී නීතිය යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ ස්වභාවධර්මය හික්මවීම සදහා ඇති යමකට වඩා ස්වභාවධර්මයේ සිට සංස්කෘතියට මිනිසා ගමන් කරවීමේ දී ඇති ස්වභාවධර්මයේ නපුරේ අතිරික්තය (excess of evil) හික්මවීමට ඇති අවියක් ලෙසයි.  එනම් මිනිසා තුල ස්වභාවිකවම ඇති තත්භාවී-නපුර විසින් ශිෂ්ටකරණයේ නීතිරීති (පියාගේ නීතිය) ඉක්මවා යෑමට නොදීමයි.  නැතහොත් මිනිසාගේ සත්ව ආශය (ප‍්‍රමෝදය) සීමා කිරීමයි (සංකේතීය කප්පාදුව symbolic castration) අධ්‍යාපන ශිෂ්ටකරණයේ (නීතියේ) අරමුණ මෙම රැඩිකල් නොහික්මුණ බව (radical unruliness) හික්මවා සමාජයේ සමස්ත එකගතාවයන් හා සම්මුති ලෝකයට මිනිසා අනුගත කර ඔහුට සතුට/තෘප්තිය ලැබිය හැකි ජීවියෙක් බවට පත් කිරීමයි.  එසේ සත්ව සහජයේ ඛන්ඩනයක් සිදු නොවුනොත් අනිවාර්යය ලෙස මිනිසා ස්වයං-විනාශකාරී (self-annihilation) මරණ ආශයක් දෙසට ගමන් කරයි.  ලාංකික සංක‍්‍රාන්තික පංතිය මේ මොහොතේ ගමන් කරන්නේ මෙම ස්වයං-විනාශය දෙසට නොවෙද?

සංකේතනය අහිමි වූ පොඩි එකා අපට මුණ ගැසෙන්නේ මෙම ස්වයං-විනාශකාරී සත්ව සහජය සමඟය.  නැතහොත් පොඩි එකා යනු සංස්කෘතිකකරණය මඟහැරුණු ස්වභාවධර්මයෙහි නෛසර්ගික නපුර හා යථ සමඟයි.  ලාංකික යතාර්ථයක් තුල සංස්කෘතිකරණය කරන අතරමැදියා අතුරුදහන් (vanishing mediator) වී ඇති බැවින් හා ඇතැම් ශිෂ්ටකරණ ආයතන එහි සැබෑ අර්ථයෙන් බිහි වී නැති බැවින් මෙම පොඩි එකාගේ පැවැත්ම පේ‍්‍රක්‍ෂකයාට යථක් බවට මෙන්ම ක්ෂිතියක් බවට පත්වේ.  ඔහු ගමන් කරවන සත්ව ආශය තුලින් සමාජය ත‍්‍රස්තකරණය කරයි. පශ්චාත් 1977  යුගය නිර්-සම්ප‍්‍රදායිකකරණයේ (de-traditionalization) අනිවාර්ය අංගයක් වන විට මිනිසා නව ද්‍රව්‍යමය තත්වයට සද්භාවි ලෙස අනුවර්තනය (ontological adaptation) කල යුතුවූ අතර සම්ප‍්‍රදායික මිනිසාගේ අභ්‍යන්තර ස්වභාවය (inner nature) වඩා ආචාරධාර්මික (moralize) කිරීම සදහා මහා සාමාජීය සහතිකවිමක් (meta-social guarantee) තිබිය යුතු වුවත් අපගේ ඌණ සංවර්ධිත ලෞකික ආයතන එයට සමත් නොවීය. ආගම තුලින් කරනු ලබන්නේ මිනිසා යථාර්ථ යෙන් දුරස් කර තැබීමයි.

මෙම ක්‍ෂිතිමය යථ සමාජය මත ජනිත කරණ අනෙක් චරිතය නම් පොඩි එකාගේ මවයි.  තමාව විනාශ කල, තමාට ආදරය අහිමිකල, තම දරුවන් විනාශ කළ පුරුෂ සමාජය පුරා කතිර අදිමින් (කතිරය = වධය) ඇයගේ දුක්ඛිත පැවැත්ම පිළිබද අප තුල ක්ෂිතියක් ජනනය කරයි.  ගෙයි බිත්තියෙන් පටන් ගන්නා ඇය තම කතිරය පාලම්, බොක්කු, මහපාර පුරා අදිමින් තම විනාශය සාමාජීයව සංකේතවත් කරයි.  මිනිසුන් පාර පුරා ඇය කතිර අදින අයුරු බලා සිටින්නේ තම සමාජීය වරදකාරීත්ව ද දරා සිටිමිනි.  ඒ ගැන ද හෘද සාක්‍ෂියක්, ලාංකිකයාට ඇත් ද යන්න වෙනම ගැටඵවකි.  වඩා හොද ලෝකයක් ගැහැණියට උරුම කිරීමට නොහැකි වූ කාලකණ්ණි පිරිමි සමාජය ඇය අවිඥාණිකව භ‍්‍රාන්ත කරන්නේ  ඒ අයුරිනි.  ඇතැම් විචාරක විචාරිකාවන් නීටා ප‍්‍රනාන්දු මව ලෙස රගපාන චරිතයේ තාක්‍ෂණික දෝෂ මත එල්ලීගෙන සිටිය ද වැදගත් වනුයේ ඒ චරිතය තුලින් මතු කරවන සමාජීය හැගවුමයි.

තවදුරටත් ‘අපේ ගම’ තුලින් නිෂ්පාදනය වන්නේ සුන්දර, අහිංසක, නිර්මල රොමැන්තික ගැමි කමක් නොව එහි නෛසර්ගික නපුරේ සැබෑ ම ත‍්‍රස්ත‍්‍රකරණීය ශරීරයයි. ‘අපේ ගම’ නම් සුසාංග‍්‍රහිත සමස්තකරණය (harmonious totality)  සාමාන්‍යකරණය  කරන්නේ  එයින් අශිෂ්ට අර්ධය බාහිරකරණය කරමිනි. බාහිරකරණය කරණ ලදල පැවැත්ම අවලංගු කළ වස්තුව අවතාරමය පැවැත්මකින් යුතුව  නැවත ප‍්‍රාදුර්භූතවීම චිත‍්‍රපටයේ කතිකාවයි.  ශූද්ධ ෆැන්ටසිමය (Fantasy 1) හා පරිකල්පනීය අපේ ගම කතිකාව තුල භාෂණය නොවන, මර්ධිත, බහිස්කරණීය කොටස වන එහි කළු - කැත අර්ධය ද (අශිෂ්ඨ බාප්පා, පිස්සු මව, ලොකු නොවන පොඩි එකා) ඇතුලත් වන  සමස්තය අපේ ගම පිළිබඳ පරිකල්පනීය ගොඩනැංවිම් ඉක්මවා ගොස් ඒ පිලිබඳ භෞතික අවබෝධයක් ලබා ගැනීමට වඩා ඉවහල් විය හැකි වන බව දැක්විය හැකිය. 

ෆැන්ටසිය දෘෂ්ඨිමය තත්වයක් යටතේ ක්‍රියාත්මක වන්නේ සැබෑ තත්වය තුල පවතින සංත්‍රාසය (horror) නොපැහැදිලි කරමිනි. එය අප සමාජය තුල පවතින ප්‍රතිවිරෝධතා පිළිබඳ සත්‍ය විස්තරයක් රැගෙන එනවා වෙනුවට ඒකමතිකත්වයේ හා සහයෝගයේ බලවේග කරන කොටගෙන එක්සත්භාවයක් ලෙස පවතින ඓන්ද්‍රීය සමස්තයක් වශයෙන් සමාජය පිළිබඳ සංජානනයක් අප වෙත රැගෙන එනු ලබන්නේ ගම නම් ෆැන්ටසිය තුලම දිගු කලක් පැවති මහින්ද රාජපක්ෂ වැන්නෙකුගේ සත්‍ය පැවැත්ම මකා දමමිනි. මෙම තත්වය ජිජැකියානු අර්ථයකින් හැඳින්වුවහොත් එය 'ප්‍රතිඝතාවයේ ගුප්ත ප්‍රබන්ධය' (The Narrative Occlusion of Antagonism) ලෙස අපට දැක්විය හැකිය. එහිදි ෆැන්ටසි ප්‍රභන්ධය විසින් ප්‍රතිඝතාවය නොහොත් සත්‍ය පසමිතුරුතාව අවහිර කරනු ලබයි (සුළු ධනේශ්වර මැද පන්තික). උදාහරණ වශයෙන් ‛බඹර වලල්ල’ චිත්‍රපටය විසංයෝජනය කරන්නේ ගම පිළිබඳව අප තුල ඇති ශුද්ධ වු පරිකල්පනයයි. නැතිනම් ඒ පිළිබඳව ඇති පොදු කතිකාව විසින් ඉස්මතු නොකරන ගම තුලම ඇති අශ්ශිල බිම්ගත පැවැත්මයි. මෙතනදී ගම පිළිබඳ ලස්සන කතිකාව මෙන්ම එහි අශ්ශීල අර්ධයද පැහැදිලිව විද්‍යාමාන විය යුතුව තිබුණ ද ඇත්ත වශයෙන් පසුගිය දශක දෙකක් පමණ කාලය තුල ඉස්මතු වු ගම මුල්කරගත් නොස්ටැල්ජික අතීතකාමය නම් කතිකාව තුල ඉස්මතු වුයේ එක් අර්ධයක් පමණි.

මීලග වැදගත් චරිතය නම් මැල් මහත්තයාගේ ශිෂ්ට හා අශ්ශීල දයලෙක්තික පැවැත්මයි.  වැදගත් බිස්නස්කාර මහත්මයෙක් ලෙසට ලොවට පෙනෙන ඔහු තුල සමාජ-විරෝධී (anti-social) වෛරී මෙන්ම කෲර පලිගන්නා ස්වභාවය ඇතුලත් ඔහුගේ අ`දුරු පැවැත්ම තම සමීපතමයන් තුල පමණක් ඇති දැනුමක් ලෙස චිත‍්‍රපටකරුවා අප වෙත ගෙන එයි.  ස්ලෙවොජ් ජිජැක් නම් මනෝ විශ්ලේෂකයා මෙම දයලෙක්තික පැවැත්ම මිනිසාගේ හා ශිෂ්ටාචාරයේ සමස්තය නිර්මාණය වී ඇති දයලෙක්තික අන්ත දෙක බවට නිර්වචනය කරයි.  එනම් මැල් මහත්තයා තමා බාහිර ලෝකයට පෙනීමට සලස්වා ඇති ශිෂ්ට රූපය නම් ප‍්‍රථම පෙල ෆැන්ටසිය (F1) පවත්වා ගෙන යෑම සදහා ඔහුගේ කැත-අශිෂ්ඨ-අශ්ශීල දෙවන පෙල ෆැන්ටසියට (F2) ද්‍රව්‍යමය ලෙස වන්දි ගෙවීමට සිදු වේ.  මෙම අශ්ශීල, කැත පැවැත්මහි ද්‍රව්‍යමය වන්දිය (material compensation) විසින් පවත්වා ගෙන යන ශිලාචාර ප‍්‍රථම ෆැන්ටසිය පිළිබද වැදගත් අවස්ථාවකි The Silence of the Lambs චිත‍්‍රපටයේ එන හැනිබල් චරිතය.

උදාහරණ ලෙස සාමයේ ෆැන්ටසිය පවත්වා ගෙන යෑම සදහා යුද්ධය අත්‍යවශ්‍ය වේ.  ලාංකික සමාජයේ සුසාංග‍්‍රාහික සමස්තකරණ ක‍්‍රියාව සදහා ද්‍රවිඩ බාහිර සතුරා මත ප‍්‍රචණ්ඩත්වය පවත්වා ගෙන යෑම අනිවාර්යයක් වේ.  මෙහි දී මැල් මහත්තයාගේ අශ්ශීල දෙවන පෙල ෆැන්ටසියේ ද්‍රව්‍යමය ගොදුර බවට කුමාරි, පොඩි එකා, රළහාමි යන අය පත්ව සිටී.  ඔහුගේ මෙම ශිෂ්ට අර්ධය පාවිච්චි කරමින් පොඩි එකාගේ ස්වාමි හැගවුම්කාරණය වීමට මැල් සමත් වේ.  ‘මැල් මහත්තයා හිත හො`ද මිනිසා යැයි තේරුම් ගන්නා පොඩි එකා ස්වාමි-සේවක සම්බන්ධයක් තුල ඝාතන වැලකට සම්බන්ද වේ.  නමුත් ඔහුගේ අශ්ශිල ජීවිතය හරහා පොඩි එකාට නැවත මෙම සම්බන්දය දෙස හැරී බැලීමට  හා තමා ද කවදා හෝ මරා දමන බවට ඔහු තේරුම් ගැනීමට පේ‍්‍රරණය කුමාරි නම් ස්ත‍්‍රී ශරීරයයි.  මැල්ගේ ‘යථ’ පිළිබදව පොඩි එකාට හෙළිදරව් වන්නේ කුමාරි හරහා යි.  ඇය ගෙන එන මෙම ‘දැනුම’ හරහා කුමාරි තුල ඇති සාරය (essence) කුමක්දැයි යන්න සෙවීම මෙම සම්බන්දයේ පදනමයි. කෙසේ වුව ද මැල් චරිතය ලාංකික ක`ඵ පාතාල ආර්ථිකයේ සත්ව සහජයේ පැවැත්ම පිළිබද දයලෙක්තික එළිදරව් කිරීමක් කිරීමට එක්තරා දුරකට අතුල සමත් වී ඇත.  මැල් ඉතා දක්ෂ ලෙස පොඩි එකාගේ ස්වයං-විනාශකාරී සහජය පාවිච්චි කරන අතර පොඩි එකා ඔහුගේ භාෂා විශ්වය තුලට ඇතුල් කර තම ක`ඵ ආර්ථිකයේ පැවැත්ම තහවුරු කර ගනී.  කෙසේ වුව ද තමා ද මෙම ක‍්‍රියාවලිය තුල මරණයට කැප වී සිටින බව පොඩි එකා ආනුභවිකව තේරුම් ගනී.  එහෙත් තම ස්වයං-විනාශකාරීත්වය තුල එයින් ගැලවීමට ආශාවක් ඔහු තුල දක්නට නොලැබේ.  අවසානයේ මැල් ඝාතනය වන්නේ රාළහාමි අතින් මිස පොඩි එකා අතින් නොවේ.

අනුරාධපුර පොලොන්නරුව හැරුණා ම මීලගට වඩාත්ම දුෂ්කර වඩාත්ම ග්‍රාමීය ප්‍රදේශය ලෙස මිට දශකය කට පමණ පෙර හදුනාගෙන තිබුණේ හම්බන්තොට දිස්ත්‍රික්ක යයි. පලු වීර ගස් මැදින්- බෝවිටියා මාදන් ඇඹුල් පේර ගස් අතරින්-  නිල්වන් කුඹුරු යායෙන් ගලා එන කවි සීපද මැද්දෙන්- ඈතට දිස්වන පන්සලේ සිල් සුවද මැදින් ඝන්ටා රාවය අතරින් ඇසෙන දර්මස්කන්දය ඔස්සේ මැදමුලනින් ඉස්මතු වුවේ මහින්ද රාජපක්ෂ නම් අත්තනෝමතික පුර්ව නුතන ශරීරයයි. එමනිසා පළමු පෙළ ශිෂ්ට ෆැන්ටසිය (F1)අනුබල දුන්නේ සත්‍ය වශයෙන් එහි දෙවන පෙළ ෆැන්ටස්මතිකය හි (F2) පැවැත්ම සාදනය කරනු පිණිස ය යන්න ලාංකික අනුභූතික උදාහරණය යි. නව-නාසිවාදය මෙම ෆැන්ටස්මික අතීතකාමී අපගමනය තුළ මැනවින් අන්තර්ගතවී ඇති බවට තව උදාහරණ කුමටද? එය නුතනවාදයේ  විරුද්ධා භාශයක් ලෙස අප පශ්චාත් නුතන සන්දර්භයක සිට තේරුම් ගත යුතුය, නමුත් ඒ නිසාම නුතන ව්‍යාපෘතිය අප අතහැර දැමිය යුතු නැත.  දේශපාලන ව්‍යාපාර මේ පිලිබද වහ වහා  දැනුවත් විය යුතු අතර බටහිර මෙන්ම පෙරදිග ද සමාජ තුළ මුල්බැස ගෙන ඇති 'සමස්තතාවාදී ශක්‍යතා' (totalitarian potentials) තාමත් පුර්ණ වශයෙන් අවසන් වී නැත.    

ජේම්සන් (1986) සඳහන් කරන ආකාරයට තුන්වෙනි ලෝකය තම පුද්ගලික ජිවිතයෙන් විශාල ආයෝජනයක් ප්‍රතික්‍රියා දේශපාලනය වෙනුවෙන් කරනු ලබයි. නමුත් බටහිර ආත්මය විශාල වශයෙන් තම සාංදෘෂ්ටික පැවැත්ම ගැන වූ සාහිත්‍යයක් වෙනුවෙන් වෙහෙසෙයි. මේ ලෝක දෙක අතර වෙනස අහස සහ පොලොව මෙනි. සංගීතය, චිත්‍රපට, දර්ශනය සහ ක්‍රීඩා ව වෙනුවෙන් ගතකරන ඔවුන්ගේ කාලය විසින් දියුණු පරිකල්පනීය මිනිසෙක් බිහිකරනු ලැබ ඇත. තුන්වැනි ලෝකයේ අප ඉතාම නොවැදගත් දෙය වෙනුවෙන් පවා ප්‍රතිචාර දක්වමින් අපගේ  ආත්මය නිර්මාණය කර ගැනීමට ඇති කාලය නිෂ්ප්‍රයෝජන දේශපාලනයක් වෙනුවෙන් කැපකරමින් සිටිමු.  අපගේ 'දිනපතා ජීවිතය' (ජේම්සන් ගේ සහ හබමාස් ගේ වචනය) කිසිදු තේරුමක් නැති ප්‍රතිචාර (reactions) වෙනුවෙන් වැයවෙයි. විශේෂයෙන් උසස් අධ්‍යාපනය රැඩිකල් වාමවාදීන් අතට පත්වූ මොහොතේ පටන් එය පුර්ණ වශයෙන් විනාශ වෙමින් යයි. එම අර්ථයෙන් පොඩිඑකා යනු පශ්චාත් යටත්විජිත 'අපොහොසත් භාවයේ' (failure) තාර්කික නිර්මාණයකි. "තුන්වන ලෝකයේ සමාජය එක් අතකින් සම්ප්‍රදායික ගෝත්‍රික සමාජය  සහ එම ආසියාතික නිෂ්පාදන මාදිලිය විසින්ද  අනෙක් අතින් අධිරාජ්‍යවාදයේ නිලධාරිවාදය විසින්ද ප්‍රාග්ධනය සහ ග්‍රෝතික වාදය අතර 'සන්ජෛවයක්' (symbiosis) ඇතිකර ඇත" යනුවෙන් ජේම්සන් නිර්වචනය කරයි (1986: 68).  මෙම ග්‍රෝතික නිලධාරිවාදය සඳහා හොඳම උදාහරණය ලෙස ලාංකික වෛද්‍ය වෘත්තිකයින් දැක්විය හැකි අතර නිෂ්පාදන මාදිලිය සඳහා රාජපක්ෂ පවුල්වාදය දැක්විය හැක. මෙම ද්විත්ව උගුල තුළ සිරවී සිටින අපට දිනපතා අත්දැකීමට ලැබෙන්නේ කුමක් හෝ නපුරක් අදිනිශ්චය වීම මතින් ජනප්‍රිය රුපවාහිනී තිර දෙවනත් කරමින් අප දිනපතා ජීවිතය ක්ෂිතිමය කරන්නාවූ පොඩිඑකා ලා පොඩිඑකී ලාය (කොන්ඩයා, පිස්තෝල නගරාධිපති, ඩිෆෙන්ඩර් හිරුණිකා...).

අධ්‍යාපනය මතු නොව අතට අහුවන ඕනෑම මගුලක් දේශපාලනීකරණය කරමින් ඇති ලාංකික වාමවාදීන්ට ඉතාම වැදගත් විය හැකි බරපතළ අදහසක් ජෙම්සන් මෙසේ සාරාංශ ගත කරයි, 'අතුපැලක ජිවත් වූ පමණින් ඒ ගැන ලජ්ජාවිමට හේතුවක් නොතිබුණද කිසිදා නාගරික ජිවිතයේ සංකීර්ණතා, කම්කටොළු සහ අපේක්ෂා භංගත්වයන් වලට මුහුණ දී නැතිවීම ආඩම්බර වීමට කරුණක්ද නොවේ. නමුත් නාගරිකත්වයේ බටහිර මිනිසා අත්දකින විකෙන්ද්‍රිය සහ ඛණ්ඩිත ස්වරුපය විසින් අවම වශයෙන් ජනනය කරන්නාවූ විගලිතභාවය ඔස්සේ නව සංස්කෘතියක් ගැන සිතීම ට අවකාශයක් හෝ ශේෂ කරයි. නාගරිකත්වය තුළ ජිවත් වෙමින් ලබාගන්නා වූ පුද්ගලික අත්දැකීම් මත පදනම් කරගත් සංස්කෘතික ඒත්තු ගැන්වීම් (cultural convictions) වල පුහුණු වී සිටින බටහිර මිනිසා ආර්ථික විද්‍යාවේ සහ දේශපාලන ගතිකයන් ගේ වියුක්ත භාවයෙන් අසමමේය වේ. මෙවන් තත්වයක් තුළ අපගේ නවකතාවක් මැදට දේශපාලනය පැමිණීම යනු, පුද්ගලික හා ප්‍රසිද්ධ ජීවිතය අතර රැඩිකල් ඛණ්ඩනයක් සලකුණු කළාවූ බටහිර ආත්මය සහභාගී වූ මියුරු සංගීත ප්‍රසංගයක් අතරතුර පිස්තෝල වෙඩිල්ලක් ඇසුනා හා සමානය' (ඉහත පිටු 67-69). දේශපාලනය විසින් විනාශ කළ සියලු සමාජ ආයතන විසින් අවසානයේ අපට ඉතිරි කර ඇත්තේ පොඩි එවුන්ය. අධ්‍යාපනය, රාජ්‍ය පරිපාලනය වැනි මේ සියළු ආයතන විනාශ වී පුර්ණ විගලිතභාවයකට යන්නේ නම් එවිට නව තත්වයක් ගැන සිතීමට අවකාශයක් හෝ විවර විය හැකිය. ආත්මාර්ථකාමී පුද්ගලභාවයන් සහ තමා  නිෂ්පාදනය කරන්නාවූ 'දෙය' (පොඩි එවුන් බිහිවන සන්ධර්භය) පිලිබද හැගීමක් නැති, මෙන්ම ගැඹුරු සංස්කෘතික ජිවිතයක් නැති- බත් ගෙඩි පිටින් ගිලින මෙම රාජ්‍ය සේවකයන් අප තව දුරටත් පවත්වා ගෙන යන්නේ ඇයි යන ප්‍රශ්නයට පැය විසි හතර ම සටන් කිරීමට සපථ කර ඇති වාමවාදීන් පිළිතුරු දිය යුතුව ඇත.   

ලාංකීය තරුණයා ශිෂ්ටකරණය කිරීමට මෙන් ම ඔහුට වඩා හොද ජීවිතයක් ලබා දීමට මෙම පශ්චාත් යටත්විජිත ධනේශ්වර පාලන ආකෘතිය සහ සමාජ මොඩලය (මෙන්ම වාමවාදී ප්‍රතිචාරාත්මක දේශපාලනය) අසමත් බවට වන තවත් එක් දේශපාලන හැගවුමකි 'ඹබර වලල්ල'.  ස්වභාවික මිනිසාගේ සත්ව ආශය ශිෂ්ඨකරණය කරනු වස් ලාංකික සන්දර්භය තුල පමණක් නොව ගෝලීයව ද සබුද්ධිකත්ව ව්‍යාපාරයක් තවදුරටත් අත්‍යවශ්‍ය බවට සාධක ලොව පුරාම අද  ඕනෑවටත් වඩා දක්නට ඇත.  නුතන ලෝකය තවදුරටත් වලංගු වන්නේත් එම ශිෂ්ටකරණ ව්‍යාපෘතිය අවසානය දක්වා රැගෙන ආයුතු වන්නෙත් පොඩි එකාට වඩා ප‍්‍රභල සත්ව ආශයක් ලොව පුරා ක‍්‍රියාත්මක වන හෙයිනි (ඉස්ලාමිය අන්තවාදය සහ අනෙකුත් ආගමික අන්තවාදයන්).  පවත්නා අධම ධනපති ක‍්‍රමය තම අදුරු පැවැත්ම (dark existence) තුල ට මිලියන ගණන් තරුණ තරුණියන් ගෝලීය ව අවශෝෂණය කර ගනිමින්, ඔවුන් පුර්ණ වශයෙන් විනාශ කරමින් තම පැවැත්ම තහවුරු කර ගනිමින් සිටී.  ධනවාදය ට තවදුරටත් ස්වකීය දුර්වල පිතෘ මුලිකත්වය තුළ ප්‍රබුද්ධවාදී ව්‍යාපෘතියක් එහි අවසානයක් කරා ගෙනයා නොහැකි බව පැහැදිලිව පෙනෙන්නට තිබේ. අවම වශයෙන් අප සමාජය ට අවශ්‍ය ප්‍රබුද්ධ සාහිත්‍යය එයට සාන්දෘෂ්ටික අරුතකින් ගොඩනගා දිය හැකිද? සම්ප්‍රදාය සහ පසු-නුතන ගෝලීය ධනවාදය අතර 'අහිමි පාලම' එයට තනා දිය හැකිද? ජෙම්සන් ට අනුව යටත්විජිත රාජ්‍යන්ගේ මුලික 'අසමත්භාවය' එය යි. පොඩි එකා තමාට විනාශය අත්කර දුන් සමාජයෙන් පෙරළා 'පෙට්ටියක් අවශ්‍ය දැයි' අසයි.  මෙම දුර්දාන්ත මෙන්ම අසමත් ක‍්‍රමය ට මිනී පෙට්ටියක් අවශ්‍ය වුයේ මීට දශක ගණනකට ඉහත දී නොවේ ද?

ලිපිය සඳහා බොහෝ ආශ්‍රිත ග්‍රන්ථ තිබුණා වුවද පහත ළිපිය පමණක් කියවන්න.

Jameson, Fredrick (1986). Third World Literature in the Era of Multinational Capitalism. Duke University Press. (pp 65-88). http://www.jstor.org/stable/466493

මහේෂ් හපුගොඩ (මිට වසර කිහිපයක ට පෙර ත්‍රිමාණ පුවත් සඟරාව සඳහා ලියන ලදුව නැවත පළ කිරීමකි. මුල් ලිපිය ට යම් යම් එකතු කිරීම් කර ඇත)